Mijn Reis met de "KEERKRING" en verblijf in Nederlands Nieuw Guinea (5)

John M Clemens Dienstplichtig militair KLU lichting 59 -12 40.11.08.063

02 November 1960 Woensdag
22.30 uur We hebben Honolulu verlaten en nu uit het oog verloren. Die laatste aanblik was onvergetelijk. 'n Juist boven een berg uitkomende maan, zijn stralen weerkaatsend over 't rimpelloze water en zo groot als een ondergaande zon. Dan die duizenden lichtjes in allerlei kleuren, opklimmend tegen de heuvels. Het leek of geen dezer lichtjes onbeweeglijk stond. Het geheel van kleuren en pracht bewoog: sommige lichtjes langzaam in 'n vastgesteld ritme en andere weer snel als een voorbijschietende auto. Bij dit geheel lag ik in een dekstoel met daarbij de sprankelende klanken van de zo rijke Hawaiiaanse muziek. Onvergetelijk ! Laat ik echter beginnen bij de ochtend. Om 8.30 u. kwamen er bussen voor. We reden langs bochtige, doch brede wegen, meest 6 banen naast elkaar, waar sleeën je met snelheden van 90 kilometer per uur rechts en links passeerden. De wagens hebben dan ook geen richtingaanwijzers; dat doen ze met hun armen. Ik heb zelfs enige 8 deurs auto's gezien. Er stond er o.a. een voor, het met zilver en goud versierde en met 'n vol van bloemen, palmbomen en een soort lianenbomen omringende tuin, Japanse consulaat. Op die auto's raak je gewoon niet uitgekeken, knalrode, roze, ja lichtblauwe, spierwitte, ja zelfs oranje, vaak open sleeën van ongekende afmetingen met enorme vleugels en vinnen of minuscule sportwagentjes in dezelfde zoete, sprookjesachtige kleuren. Langs de prachtige, tegen de bergen oplopende huizen, vaak met privé zwembad, bereikten we 'n top. We stapten uit en het panorama wat we toen te zien kregen, leek op 'n paradijs. Vlak onder ons de mooiste, kleurrijke huizen, rechts een weg die spiraalvormig omhoog ging tegen de volgende, hogere, berg en links onder ons 2 tunnels en daarover weer een weg, waar de wagens over voortraasden. Ver uitgestrekt beneden ons : Waikiki, 'n voor Amerikaanse miljonairs bestemde voorstad van Honolulu met hoge lichtgekleurde gebouwen. Dit geheel omlijst door 'n lichtblauwe zee met geel-wit strand en wuivende palmbomen. Men zag door de verrekijkers die er stonden opgesteld en waardoor je voor 10 dollarcent 2 minuten mocht kijken, de toeristen op het strand liggen, de raceboten met skiërs en plankers voortrazen. Je moet dit zien om te weten hoe mooi dit is. We stapten weer in en werden naar Waikiki gereden, alwaar wij uitstapten en toen tot 4 u. de tijd kregen om te winkelen en te kijken. Dit was ca. 2 Miles van de boot, vandaan en we moesten dus maar terug lopen of de bus nemen. Ik had bij elkaar enige dollars en kocht om te beginnen bij een fotowinkel ca. 20 kaarten die ik alle verzonden heb. één grote naar huis en een naar mijn vrienden. Deze voor onze begrippen grote kaart was klein vergeleken met de ansichtkaarten die ze ook nog verkochten, doch die ik vanwege de afmetingen ; 40x30 cm niet naar huis kon sturen. De prijs was 75 dollarcent, dat is ca fl. 3.=. Dan moest er nog aan port 25 dollarcent op, ca. fl 1.=. Dus dat werd veel te duur. Ze verkochten verder overigens alleen gekleurde ansichtkaarten en naar ik schat zeker wel 60 verschillende. Ze verkochten o.a. ook anzichtkaarten ter grootte van die, welke ik naar huis heb gestuurd met geheel of gedeeltelijk naakte Hawaiiaanse danseresjes; bijzonder mooi en hier was dit alles niet aanstootgevend, want de vrouwen liepen of reden hier in bikini , zwempakken of ook wel en dat was wel typerend, lange met gekleurde motieven, nachthemden; alleen veel mooier. We wandelden nu de international market op. Dit leek wel een openluchttentoonstelling. De winkeltjes, veelal vervaardigd van bamboe, doch enorm leuk. De prijzen van de artikelen waren voor onze begrippen erg hoog. Maar dan de veelzijdigheid. Van alles weer, van aanstekers, Hawaii-rokjes, sabels, messen tot artistiek houtsnijwerk aan toe. Alles zo onbeschrijfelijk mooi. Ik hoop dit met foto's nog eens te bewijzen. We zijn verder nog de stad in geweest en gingen langzaam aan weer terug naar de boot. Onderweg zagen we nog een parkeergebouw van 20 verdiepingen, geweldig. En een jachthaven met 'n enorm kapitaal aan de meest uiteenlopende luxe jachten. We passeerden tevens nog enige used-cars verkoopplaatsen en er stonden bij vele zelfbedieningszaken apparaten buiten waar je voor 10 dollarcent coca-cola gekoeld kon drinken. Het flesje moest je weer in de kist doen. Je kon ook 'n bevroren banaan met daaromheen chocolade trekken. Er stonden langs de weg ook bakjes met kranten met daaraan een busje om te betalen. De mensen zijn daar kennelijk eerlijk. Wat ik wel heb gemerkt; ze zijn leuk, vrolijk en belangstellend, want we werden af en toe op straat aangehouden door mensen, die ons vroegen waar we vandaan kwamen en of we het hier mooi vonden. Er zijn zelfs enige jongens geweest, die van een aldaar wonende Hollandse dame, ieder een dollar hebben gekregen. Ik kan wel verder door vertellen. bijvoorbeeld over de luxe dingen die daar te koop zijn. Ikzelf heb b.v. nog voor 15 dollarcent 'n balpoint gekocht; spierwit met daaraan een brievenopener; nog nooit gezien en enorm leuk, maar ik ga deze beschrijving eindigen. We kwamen om 16.00 u terug op het schip en om 18.00 u vertrokken wij onder luid geroep van de consul en enige andere mensen. Ze riepen in koor aloha! tegen ons, wat wil zeggen: tot ziens !!! Toen kregen we het panorama te zien waarover ik al geschreven heb, maar nog wel over door zou kunnen doorgaan als ik geen enorme slaap had. Over 14 dagen zullen we waarschijnlijk Biak hebben bereikt en is er nog de mogelijkheid, dat we eerst nog Hollandia aandoen, maar dat zien we nog wel. Hawaii zal echter altijd 'n mooie herinnering blijven.

04 November 1960 Vrijdag
22.30 uur Alles is nog geweldig goed. Ik heb geen heimwee, want daar is de reis te mooi voor. Ik denk wel aan thuis en dat, als ik in de zon lig en naar mooie meeslepende muziek luister. Ik voel mij echter gelukkig en hoop dat ik hen, die in 't koude Nederland vertoeven niet op een of andere manier de ogen uitsteek met dit moois wat ik beleef, want dat is in 't geheel niet de bedoeling. Ik ga nu slapen. Ik doe nog steeds aan bodybuilding, alhoewel het resultaat nog enigszins uitblijft. Ik slaap , rust en zon echter veel, zit nog op de bridge-cursus, houtsnij-cursus en foto hobbyclub. Tot ziens : Aloha

11 November 1960 Vrijdag
18.30 uur Laat ik beginnen met Zaterdag 5 November. 's Avonds hadden we weer een "cabaret"avond, gebracht onder de naam: "One dollar show-boat". Deze naam naar aanleiding van het feit, dat we bij passagieren maar 1 dollar meekregen. Op deze avond speelden weer verschillende gevormde bands. Tevens waren er enige toneelstukjes. In een van die stukjes speelde ik ook mee als patient van een tandarts en veilingmeester voor een fototoestel.

ls slotstuk van de avond werd plotseling Lolita aangekondigd, het meisje, meegenomen uit Hawaii. De schijnwerpers werden diep rood en groen afgewisseld en daar danste HIJ, een Sergeant Majoor, zo fantastisch gekleed in een rieten rokje en 'n soort bh en een doek op zijn hoofd en zwaar geschminkt. Waarschijnlijk omdat het een Indische Sergeant Majoor was, leek het zo meesterlijk. We hebben ons daarom ook buikpijn gelachen. Bij elkaar een volledig geslaagde en leuke avond.
De Zondag daarna verliep rustig met 's avonds een goede film. Maar Maandag 7 November, de klok was nu bij elkaar 12 uur achteruit gezet; dus als ik mijn middageten zat te gebruiken, lagen ze thuis allemaal te slapen, misschien op mijn vader en zusje na, die misschien nachtdienst hadden. We werden Maandagochtend om 7 uur wakker en toen ik de slaap goed en wel uit de ogen had, werd er via de speakers gezegd:"Goede morgen heren, het is vandaag Dinsdag 8 November 7.30 uur. Er werd bij uitgelegd, dat door het passeren van een tijdgrens we 'n dag oversloegen. Dus de klok werd 24 uur vooruit gezet. Onze tijd op het schip staat dus nu 12 uur vóór op Nederland. Dus als ik nu om 11 uur 's morgens in de zon lig, gaan ze thuis de vorige dag om 23.00 u. naar bed: leuk idee!! Dit hield meteen in dat ik jarig was en in een uiterst gezonde toestand de leeftijd van 20 jaar had bereikt, Ik heb het tegen niemand gezegd en het rustig voorbij laten gaan. Anders had ik een fuif moeten geven en die moest toch beter zijn dan die vorige van Carl, maar die heeft er fl. 25.- tegenaan gegooid en daar had ik geen zin in. Toen we Donderdagavond om 19.30 u. aan het bridgen waren, werd er plotseling omgeroepen, dat de nieuwste Amerikaanse kunstmaan over ging en inderdaad zagen we een glimmend stipje, gelijk 'n ster, dat zich langzaam langs de hemel bewoog. Plotseling was hij verdwenen en er werd omgeroepen, dat er nu een algehele kunstmaanverduistering was ingetreden. Dit kwam, doordat die sateliet zich nu op een dusdanige plaats boven de aarde bevond, dat de aarde tussen deze kunstmaan en de zon instond, zodat hij geen licht meer weerkaatste en voor ons onzichtbaar werd. Vandaag heb ik helpen schilderen. In het ruim zijn door ons alle kasten geschilderd. In onze hoek zijn de kasten in 4 kleuren, nl. lichtgroen, roze, geel en wit. Onze bedden zijn ook wit geschilderd. Er is niet één soldatenkamer in Nederland waar zoiets mogelijk is: machtig ! Morgen komt Neptunus aan boord want dan passeren wij de Evenaar. Adjeu !

Ook voor reacties op deze herinneringen kun je terecht op het prikbord/forum.