EEN BIJZONDERE REIS (8)
Dit is een verhaaltje over de 5D-ontdekkingsreis van Gerda en Piet door Indonesië èn Nederlands-Indië, gezien door de bril van broer Erik.
Temanggung.
Ze worden gek van de minaret die vroeg in de ochtend de gelovigen oproept tot gebed. Maar zoals ieder nadeel hep ook dit z'n voordeel; vroeg uit de veren en de zoektocht beginnen. Ook weer fotootjes, vage aanwijzingen en teksten van Omi en nu maar zoeken naar het graf van oma Augustine en het geboortehuis van Omi aan de Patjarweg. Middels Google Earth werd er aan de andere kant van de aardbol meegekeken. Zoals te verwachten geen Patjarweg te vinden, maar al snel komt het verlossende bericht van Sherlock en Holmes; de Patjarweg heet nu Jalan Dr. Wahidin. Jalan Dr. Wahidin? Hee, het toeval wil dat Ger en Piet in het verlengde van de bewuste Jalan in een hotel verblijven. Toeval? Dat zij het huis niet zouden vinden stond bij voorbaat vast, al in 1945, na een voettocht van twee dagen langs de kapotte weg tussen Ambarawa en Temanggung troffen de Marksen nog slechts de funderingen van hun huis aan; net als het geboortehuis van Gerda in Manggoapi was dit huis tot de bodem afgebroken om dienst te doen als bouwmateriaal en brandstof voor de achterblijvers. Daar ging het dus niet om, maar om de juiste plek. En die hebben ze gevonden!!
Zoals gezegd stond het huis er niet meer, maar aan de hand van het fotootje van de kleuters Leo en Dolf en beschrijvingen van Omi hebben ze de plaats kunnen vaststellen. De kali Progo loopt nog steeds vlak langs hun tuin en het uitzicht over de sawah's is hetzelfde, maar het uitzicht op de Merapi is verdwenen achter de hoogbouw van Temanggung. 
Naast hun huis ligt nu een viskwekerij, maar het blijft een magische plek. De plek waar ze gelukkig waren.
Maar we zijn er nog lang niet, het verhaal gaat door. Het graf van oma Augustine was nog niet gevonden. Zou dat wel te vinden zijn? Doodziek werd ze door een paar Steurtjes hier naar toe gebracht. Uit een concentratiekamp bij Wonosobo met een vrachtwagen, vergezeld door Dolf, Stans en Guus. In Temanggung had het Indonesische leger een ziekenhuisje ingericht. Hier namen lieve Chinese dames de zorg voor hun moeder over en vooral de verzorging van Dolf, die tot het laatst zijn aan dysenterie lijdende moeder verzorgde. De goede zorg kwam te laat en met haar dochter aan haar zijde sloot zij voor het laatst haar ogen. Ze werd onmiddellijk begraven en haar kinderen mochten daar niet bij zijn, zodoende hadden ze geen idee waar dat was. Omdat het Chinese dames waren zou het het aangrenzende immense Chinese kerkhof kunnen zijn. Na twee dagen zoeken gaf Gerda het op, het was niet te doen. Ze maakte zelf een gedenkteken en gaf dat een plaatsje waar oma Augustine gelukkig was; aan de Patjarweg.
Na het overlijden van hun moeder stonden de drie Marksen er echt helemaal alleen voor. Hun enige bezitting was de tas van Augustine waar de Duitse leidster van het ziekenhuis wel belangstelling voor had. Ze vertelde Stans dat ze geïnteresseerd was in de gerechten en medicijnen in het boek van haar moeder en kreeg dat in bewaring. Het dikke boek met al haar dagboeken en schriften ging in de kluis en de kinderen moesten wegwezen. Ga maar naar Kebon Polo, naar het tehuis van Pa Sugèn in Magelang. Stans en Guus verloren Dolf uit het oog en zwierven naar Magelang, op zoek naar onderdak. Gerda en Piet reisden hen zeventig jaar later achterna. Over de kali Progo … de brug waar Stans en Guus overheen gingen was onbegaanbaar door de grote gaten, maar er lag een nieuwe naast. Op naar Magelang.
Ook voor reacties op deze herinneringen kun je terecht op het prikbord/forum.