Art Brouwer - Reisverslag West-Papua - 2005

9. De thuisreis

Het vliegtuig vertrok op de aangegeven tijd, weliswaar 6 uur later dan oorspronkelijk de bedoeling was, zodat we in Jakarta moesten haasten om de aansluiting naar Singapore te halen.

Bij het uitzwaaien kwam dus in feite een einde aan een ongelooflijk mooie en indrukwekkende vakantie in het land waar we als jonge mannen zo’n fijne tijd hebben gehad.
De verlate vertrek tijd was veroorzaakt door het feit dat er op Malakka een reorganisatie aan de gang is op het vliegveld. Er wordt een landingsbaan bijgemaakt en dat veroorzaakt enig oponthoud voor de vliegtuigen op doorgaande vluchten.
Dat bleek al in Jakarta. We hebben ons uit de naad moeten rennen om weer op tijd bij de incheck van het volgend vliegtuig naar Singapore te komen. We moesten daar onze tickets nog halen en daar ging nogal wat tijd mee verloren.

Jan begon na verloop van tijd te hinken. Hij had last van z’n voet. Hij had een paar dagen geleden bij een kampong waar ze voor ons een paar kokosnoten hadden geplukt een steek van een vlieg gehad, precies in een wondje waar net een korstje op was gekomen.

	leunend tegen deze auto liep Jan de steek op	op de achtergrond dezelfde kampong. De foto is gemaakt van de brug op de linker foto.

Hij had het korstje er per ongeluk afgestoten en ik had er een pleister opgeplakt, net zoiets als second skin.

Hij deed z’n schoen en z’n sok uit. We schrokken ons te pletter. Zijn voet was tot z’n enkel helemaal blauw en bijna twee keer zo dik als normaal. Ik verwijderde de pleister en de pus kwam er met een grote stroom uit de wond. We hebben zo goed en zo kwaad als het kon die wond behandeld.
Na het verwijderen van de pus was de druk van de ketel en voelde Jan dat de voet wat minder gespannen werd. We hebben een schone tissue op de wond gedaan en z’n sok weer aangetrokken. Hij heeft de reis verder op z’n sok afgelegd.
We wilden in Singapore als de mogelijkheid zich voor deed even naar een soort EHBO post gaan om even naar die voet te laten kijken, maar daar kwam niets van terecht.
We hadden daar geluk dat we niet eerst voor onze koffers hoefden te zorgen want we hadden dan geheid ons vliegtuig gemist.

Bij het verlaten van het vliegtuig uit Jakarta stond aan het einde van de gang een purser met een bord met een aantal bestemmingen. De onze stond er ook op. De incheck tijd: 23.15 uur en het was al 23.30 uur, dus rap naar gate F 47. Dat was een enorm eind lopen en zeker voor Jan met die voet. Hij hinkte nog steeds. Ik zei dat ik vast vooruit zou lopen om te zeggen dat zij er nog aan kwamen en dat er een bij was die slecht kon lopen. Ik hield onderweg nog zo’n karretje aan waarin mensen die slecht ter been waren vervoerd werden. Hij zou Jan oppikken, maar er schijnt iets fout gegaan te zijn want toen ik even later omkeek zag ik hem net hinkend om de hoek van de gang komen.

We kwamen uiteindelijk net op tijd aan voor het inchecken, want we zaten nog maar net op onze plaatsen of het vliegtuig vertrok. We zijn dus aan de laatste etappe van de reis begonnen. Nog een kleine 14 uur en we hebben het er op zitten. Dan zijn die 4 weken weer voorbij.

De vlucht verliep verder probleemloos. En op de verwachtte tijd landde het vliegtuig op Schiphol. De koffers waren heel snel op de band waardoor we meteen door konden naar de aankomst hal. Daar stond de familie voor het hek te wachten. David, m’n oudste kleinzoon stond voor het dranghek te gillen Opa, Opa, hier staan we. Hij was dolgelukkig dat Opa er weer was. Hij had een hele mooie tekening voor me gemaakt.

	ik ben een papua

Evenals Henny, want ook voor haar was het een lange ‘zit’ die vier weken alleen zijn. Want we zijn ruim 40 jaar getrouwd en zitten eigenlijk dagelijks op elkaars lip en dan is zo’n tijd alleen erg lang.
Ook m’n dochter, m’n zoon, m’n schoondochter en m’n jongste kleinzoon waren blij dat ik er weer was.
En ik zelf ook, ondanks de fantastische ervaringen die ik in dat prachtige land heb opgedaan.

Na afscheid te hebben genomen van Jan en Raymond met wie ik deze ervaringen heb mogen delen en beleven gingen we op huis aan, na de toezegging van Jan dat die eerst naar de dokter ging met z’n voet.

Nu precies een week na thuiskomst is de voet nog steeds niet in orde en moet hij met z’n voet omhoog blijven zitten. Truus mailde al: In de tropen moet je een wond NOOIT onbedekt laten. Dit kan helemaal fout aflopen als je niet uitkijkt en dat hebben we nu dus ondervonden.

Voor de rest kan ik alleen maar zeggen :

BEDANKT ALLEMAAL DAT IK DIT HEB MOGEN EN KUNNEN MEEMAKEN.

	Wamena - met de mummy

	Wamena	Wamena

Reacties op dit artikel via het forum