Art Brouwer - Reisverslag West-Papua - 2005

8. Biak (vervolg 3)

Even later komt er een sportief uitziende man bij ons staan, gekleed in trainingsbroek en een mooi blauw t-shirt met kraag. Hij gaf ons een hand en stelde in het Engels een paar vragen over dat vliegtuig, of we wisten wat voor bewapening dat toestel heeft gehad, de actie radius en dat soort vragen meer.

	we zochten dit toestel

Jan wist redelijk wat van dat toestel. Het bleek dat hij de commandant was van het kamp en dit als hobby had. Hij vroeg of we met hem mee wilden gaan naar een ander kamp. Daar stond nog een oud toestel waar ook niets over bekend was bij hem.

Wij dus achter hem aan. Het verkeer werd stil gelegd toen hij per auto het kamp verliet. Hij reed naar dat andere kamp waar direct paniek uitbrak toen wij dus achter hem aan door het hek naar binnen reden en de wacht de wacht lieten. Het leek wel een mierennest waar je met een stok in roerde. Van alle kanten begonnen ze te rennen en te roepen. Totdat de commandant uitstapte en iets naar ze riep. Toen konden we verder.

Bij dat vliegtuig aangekomen bleek dat een klein transport toestel te zijn, Jan dacht een Fokker ???

	kroonduif

Zo een met op de achtervleugel drie opstaande roeren. Mij zei het helemaal niets. Ik heb er wel eens een foto van gezien, maar verder weet ik er niets van.

We vertelden hem dat we in Holland wel achter de gegevens van deze toestellen konden komen en als het een beetje mee zat ook nog wie er als laatste in gevlogen heeft enz. Hij vroeg ons waar we die gegevens dan vandaan konden halen. Nou, gewoon van het internet. Daar kun je praktisch alles terug vinden op dat gebied. Kennen jullie dan geen militaire geheimen? vroeg hij. En was stom verbaasd dat we daar ontkennend op antwoorden. Wat niet naar buiten mag komen krijgen we ook niet te zien, gaven we hem als antwoord.
Daar kon hij met z’n pet niet bij. We beloofden hem dat we de gegevens die we te pakken konden krijgen naar hem door zouden mailen. Hij had echter geen e-mail adres maar een vriend van hem die commandant was in Hollandia wel. Hij belde hem op en legde het een en ander uit.
Even later ging z’n telefoon weer en daar stond het adres van die commandant. Die had zijn adres dus even per sms doorgestuurd. Hij blij, wij blij, want we hebben ook van dat andere toestel foto’s mogen maken en we zijn waarschijnlijk de enigen in Nederland die van dit toestel in deze toestand foto’s hebben kunnen maken.
Later bleek dat dit toestel nog van de Kroonduif is geweest en voor postvluchten werd gebruikt.

We zijn weer terug in het hotel en kunnen terug zien op een welbestede dag. Na het eten hebben we nog even op het terras zitten kletsen en om 22.00 uur was het net als vroeger in dienst ….. Lichten uit.

Vrijdag 3/6

Mijn 2e potje oplos koffie is ook zo goed als leeg. Ik heb dus 4 weken met 2 potjes kunnen doen.
We hebben de rekening gevraagd zodat we de boel financieel af kunnen werken.
De kamer was voor 9 dagen incl. ontbijt en ’s avonds koffie met iets erbij 1.530.000 Rp.
Het eten incl. alle drankjes ( en dat waren er veel ) 311.500 Rp. p.p.
Omgerekend dus: € 122,- voor de kamer en ontbijt
Omgerekend dus : € 25.- voor de maaltijden en drankjes.

Vanavond krijgen we dus alle nieuwe vrienden te eten. Ongeveer een man of twintig. We hebben iedereen uitgenodigd die de afgelopen periode iets voor ons betekend hebben in onze vakantie. Zoals b.v de schipper, z’n maat en z’n kleine broertje, van de prauw die ons naar dat kleine eiland gebracht heeft, hij was er best trots op toen Roy hem de uitnodiging gaf.
Ook de dominee, de huurbaas van Otto komt evenals Otto zelf en z’n vrouw Ietje. Chris en z’n vrouw Martha. M’n buurvrouwtje in het hotel die voor Unicef in NNG is vanwege het aids onderzoek wat hier gaande is. Zij zit daar alleen in een kamer en hebben haar ook uitgenodigd. Dat vond ze heel fijn.

We hebben het menu gisteravond in overleg met de chef kokkin ( de moeder van de eigenaar ) al samengesteld. We hebben haar de vrije hand gegeven want ze kan heel goed koken. Ook Richard onze chauffeur is van de partij.

Vanmiddag nog even naar het kamp geweest om een laatste poging te ondernemen om nog een paar foto’s te mogen maken. Helaas, de commandant was weer naar Soerabaja. Die man reist toch wat af in z’n leven. Hoe hij dat klaar speelt in die korte tijd is ons een raadsel. We hebben met de filmcamera van Raymond waar je heel ver mee kon inzoomen toch maar een paar foto’s van de poort gemaakt.

Iedereen mag vrijelijk dat terrein op behalve de Belanda’s. Die komen waarschijnlijk om te spioneren, een oud kamp uit de jaren 50 of ouder. Maar we hebben een oplossing gevonden om toch foto’s te krijgen die we graag hebben willen. Otto mag dat kamp dus ook gewoon in en mag ook foto’s maken van alles wat daar staat. Dat is juist het gekke van het verhaal. Hij gaat morgen als er een andere wachtcommandant is naar het kamp, samen met z’n zoon, en gaat met het fototoestel van Jan gewoon alle foto’s maken die we van te voren hebben aangegeven. Jan had een plattegrond van het kamp getekend en daarmee zouden ze dus die dingen fotograferen die Jan aangegeven had.

We zijn nog even naar het huis van Chris geweest. Daar waren we nog niet geweest. Hij woont in een huis waarin vroeger de onderofficieren van de MLD en de KLU gewoond hebben. Hij woont daar prachtig. Heeft een hele grote tuin met allerlei bomen en planten er in. Ook veel planten die door b.v. een kruiden dokter gebruikt zouden kunnen worden want deze mensen hebben nog heel veel huismiddeltjes tegen een heleboel kwaaltjes.

Daarna gingen we ook nog even bij Truus van Vliet langs die in NNG woont en werkt voor o.a. het Lilianafonds. Ze doet daar heel veel sociaal werk voor en met de Papua’s. Een hele vriendelijke een hartelijke vrouw.

We klopten op de deur en ze deed zelf open. Na me voorgesteld te hebben, Jan en Raymond kende ze al, ging ze ons voor naar de zitkamer. Ze bewoond een vrij groot huis. Vroeg meteen of we koffie wilden waarop we dus ja zeiden. Daarna verdween ze dus even naar de keuken met de woorden : ik heb nog ongeveer vijf minuten werk, dan kom ik er weer bij zitten. Dat deed ze dus ook. Ze bracht de koffie mee. Niet in kopjes, daar hield ze niet van, die waren haar te klein. Nee, het waren glazen bierpullen. Echt groot. De koffie was zoals de koffie overal was in NNG. Dus verschrikkelijk, naar onze smaak in ieder geval. We hebben het manmoedig opgedronken, maar bij zo’n pul komt bijna geen bodem in zicht.

Ze vertelde wat over haar werk dat ze hier doet. Best wel indrukwekkend. Ze is van plan niet meer naar Nederland terug te keren. Alleen voor een vakantie e.d. zou ze nog komen, maar verder niet meer. Ze hadden in haar huis net een klein kind van een maand of vier geadopteerd samen met haar moeder. De moeder werd door haar man mishandeld. Ze heeft die vrouw en haar kleine uit Hollandia opgehaald en bij haar in huis genomen. Het kind was op sterven na dood en is nu weer helemaal terug in het land der levenden.

Ook Truus hebben we uitgenodigd voor het etentje. We hebben zelf om 16.00 uur nog een hapje gegeten. Even na 19.00 uur kwamen de eerste gasten. En om rond 20.00 uur zaten we met een man of twintig aan tafel en werd het eten geserveerd.

	een van de tafels van het afscheidsdiner

Het was allemaal prima voor elkaar. Om een uur of half negen kwam Truus afzakken, die zou wat later komen had ze gezegd. Alles bij elkaar een grandioos feest en een geslaagd afscheid van die mensen die in die paar weken als echte vrienden voor ons hebben gedaan wat ze konden. Om 23.00 uur was de laatste gast naar huis en konden we terug zien op een geslaagde avond. Om 23.30 lag ik in bed..

Zaterdag 4/6

De dag van vertrek is aangebroken. De laatste plooien worden gladgestreken. De rekening van gisteravond was weer zoals alles hier is : een lachertje naar Hollandse begrippen. ca. € 75.= voor 20 man eten en alle drankjes. Dat ben je hier in Holland al gauw p.p. kwijt. We hadden met Roy afgesproken dat we om 11.00 uur graag een foto wilden maken met alle medewerkers en de leiding dus. Dat was oké. Hij regelde dat wel.

	medewerkers Padaido met ons op de foto

Jan, Raymond en ik hadden afgesproken om voor een aantal mensen een envelop met inhoud achter te laten. We hadden voor alle personeelsleden dus een envelop met inhoud gemaakt voor de gegeven service. Die was alles bij elkaar genomen geweldig. Ook voor de dames Ietje, de vrouw van Otto, Martha, de vrouw van Chris en Truus hadden we zo’n envelop en niet te vergeten voor Richard onze chauffeur. De schipper van de boot kreeg er ook een. Bij het maken van de foto’s werden die dus uitgedeeld aan de betreffende personen. Iedereen was daar best happy mee. De foto’s werden dus gemaakt en iedereen was in een opperbeste stemming.

Toen kwam onze kokkin, die speciaal voor ons gekookt had ook nog met een verrassing. We kregen alle drie een pakje in de hand gedrukt met een bedankje voor het feit dat we fantastische gasten waren geweest. Zo maak je ze niet vaak mee, vertelde ze. Na het openen van het pakje kwam daar een lap batik stof uit om er thuis iets moois van te laten maken. Dat wordt dus gedaan. Als extraatje kwam ze even later nog met een grote schaal vissatë’s aan dragen. Als je ooit eens iets echt lekkers wilt eten, moet je daar eens de vissaté bestellen. Je eet er je vingers bij op.

Ondertussen waren Otto en z’n zoon naar het kamp toe en die kwamen een poosje later heel opgewekt terug. Ze hadden alle foto’s kunnen maken die er gemaakt moesten worden en hadden geen enkel probleem ondervonden. Iedereen blij. En zo brak het uur van vertrek aan. Na afscheid genomen te hebben van alle mensen die er op kwamen dagen werden we door Richard naar het vliegveld gereden. Daar gingen wij dus door de douane naar de vertrekhal. Richard ging terug naar het hotel, dat is maar een paar minuten rijden, om de anderen op te halen die ook op het vliegveld wilde komen om ons uit te zwaaien.

Reacties op dit artikel via het forum