Art Brouwer - Reisverslag West-Papua - 2005

7. Hollandia (deel 1)

Aankomst Hollandia 11.15 uur.

De vlucht was nogal rommelig, erg veel thermiek. Het vliegtuig hobbelde als een wild paard.
Het busje van het hotel stond reeds op ons te wachten. Na het inladen van de koffers op weg naar het hotel. Vlak bij het vliegveld ligt een gloednieuw hotel : ‘Sentani’ genaamd. Ziet er keurig en erg groot uit.
In de reisfolder wordt dit hotel aangeprezen als een goede verblijfplaats, maar voor het eten wordt hotel Yoegwa geadviseerd. Dat is het hotel waar wij verblijven.

In die folder staat tevens dat de maaltijden bij Yoegwa zo goed zijn dat je de 10 minuten lopen er voor over moet hebben. We hebben op de teller gekeken wat de afstand van hotel Sentani tot Yoegwa is. Dat is op de kop af 9 km. En dat kunnen de samenstellers van die folder lopen in 10 minuten. Mogen ze van mij eens komen doen. En zeker op die drukke weg waarlangs gelopen moet worden. Eten doe je in de avond en na 18.00 uur is het donker. Lekker veilig langs die weg. Ik zou er overdag nog niet rustig langs willen lopen, laat staan in de avond.

Na aankomst in het hotel hebben we eerst maar een douche genomen en daarna een drankje gehaald. Waren we wel aan toe.

Om een uur of twee zijn we met het busje wat ons ter beschikking werd gesteld door het hotel op pad gegaan. We gingen eerst naar het McArthur monument. De weg er naar toe was als bij zoveel andere ritten: weinig herkenning, er is wat dat betreft toch wel het een en ander veranderd in de tijd. Totdat we bij de ingang van het kamp kwamen, dat herkenden we van voorgaande ontmoetingen en is overal hetzelfde. De chauffeur zei ons de raampjes open te draaien en te blijven zitten. Zelf stapte hij uit en liep op de wacht af. Daar zei hij iets tegen en wij vingen het woord Belanda op. Gaf iets aan de wacht commandant en kwam weer naar de auto. Hij had zijn identificatiekaart af moeten geven en zou die bij het verlaten van het kamp terug krijgen.

	wachtpost

We mochten doorrijden, geen beperkingen etc.

Na verloop van een paar minuten komen we op een plaats waar vandaan we het marinierskamp beneden kunnen zien liggen. Toen ik dat zag kreeg ik een schok alsof ik een stroomdraad had vastgepakt. Een schok van herkenning. In ’59 was ik hier ook toen we met zomerverlof een 10 tal dagen in deze omgeving vertoefd hebben. Ik kreeg het echt een beetje te kwaad, vooral toen we even later bij het McArthur monument aankwamen. Dat was echt grandioos. Een keurig onderhouden monument met een net hekwerk eromheen. Ik heb met tranen in de ogen naar dat monument staan kijken en heb zeker een minuut of twee niets gezegd of gedaan, alleen maar gekeken. Daar stond ik dan als 67 jarige te kijken naar een monument waar ik als 20 jarige ook bij gestaan heb.

	McArthur Memorial 1959		hetzelfde memorial 2005 47 jaar geleden

Alleen de omstandigheden zijn veranderd. Alles is onder militair bewind en alles maar beperkt mogelijk. Toen konden we overal naar toe en werden we niet beknot in onze bewegingsvrijheid.

Vanaf de plaats waar het monument staat heb je ook een prachtig uitzicht over het Sentani meer. Wat een schitterende plaatjes levert dat op. Ik heb nog een aantal zwart/wit opnames uit de tijd van ’58-’60, maar wat een verschil. Ik heb daar staan te genieten van het uitzicht. Geweldig. Ik ben dan ook bijzonder dankbaar dat ik dit nog heb mogen beleven.

	Ifar 1959 Art tijdens zomerverlof	Ifar 2005 Art met vakantie

Zie je hoe weinig er veranderd is in die bijna 50 jaar? Als je dit ziet schiet je toch helemaal vol? Ik wel tenminste.
En zo heb ik meer foto’s gemaakt in die periode, zoveel herkenning in het buitengebied. Ook het uitzicht op het marinierskamp beneden was een en al herkenning.

Het kamp zelf is niet meer zoals het was. Er is o.a. een moskee bij gebouwd, dat kon je van deze plaats dus goed zien aan de koepel. Ook een aantal andere gebouwen waren erbij geplaatst. Van de barakken stonden er nog wel een paar, maar het totaalbeeld was wel veranderd.

	eigen foto uit 1959	eigen foto uit 2005

Daarna zijn we naar Hollandia gegaan waar we een internetcafé hebben bezocht. Wat post doorgenomen en verzonden zodat het contact met thuis ook weer in orde was gemaakt. Ik had m’n mobieltje thuis gelaten en dus geen enkel contact met thuis, buiten het mailen. Daarna naar het hotel terug, wat aantekeningen in m’n dagboek en toen gaan eten. Kip met friet. Dat was lekker. Jan had een paar tubes mayonaise bij zich, dat maakte de boel nog ‘lekkerder’. Mijn maag is ook weer helemaal in orde, dus dat is ook weer voorbij.

Morgen staat een tocht met een motorboot over het Sentanimeer gepland. Dan kunnen we van dichtbij bekijken wat we vandaag vanaf de top bij het McArthur monument al hebben kunnen zien. Ik ga nu lekker nog even op het terras voor onze kamer van het uitzicht over het Sentanimeer genieten.

	Wat een pracht, wat een rust, wat een vakantie.

Zondag 22/5

Vanochtend weer vroeg op, het is net 6.00 uur. Lekker ontbeten. Heerlijk bakje koffie erbij ( nescafe eigen maaksel ). Na het ontbijt kregen we bezoek van een priester. Hij had 36 jaar gewerkt onder de Papua bevolking en had een enveloppe bij zich met post voor een priester in Leiden. Of we dat mee wilden nemen naar Holland. We hebben gezellig een poos zitten babbelen over van alles en nog wat. Speciaal over de toestand van het huidige Papua land.

Reacties op dit artikel via het forum