Art Brouwer - Reisverslag West-Papua - 2005

6. Wamena ( deel3 )

Na terugkomst in het hotel hebben we een lekkere koude douche genomen met pannetje.
Daarna hebben we een hapje gegeten, ik had door m’n maagstoornis niet echt trek in eten want ik wilde die maag eerst weer helemaal in orde hebben voor ik weer normaal ging eten.
We hebben in ieder geval weer een heleboel beleefd vandaag. M’n dagboek heeft het zwaar te verduren met al deze dingen. Het is nu 22.00 uur en dus bedtijd. Chris is even naar zijn vriend. En ik kruip maar eens onder de wol.

Morgen weer een drukke dag. Tickets regelen voor de terugreis naar Hollandia. Dat geeft heel vaak problemen wat de vertrektijden betreft. Merpati, de vliegmaatschappij heeft een beetje lelijke naam als het op betrouwbaarheid aankomt. Als een vliegtuig b.v. nog een paar plaatsen over heeft zeggen ze rustig dat hij vol is en moet je voor een volgende vlucht boeken en als die bepaalde vlucht de laatste is van die dag, dan moet je voor de dag daarop boeken ook al is er nog plaats in dat toestel van die laatste vlucht.

Chris is naar het vliegveld geweest om te boeken. Betalen doe je als je de kaarten komt afhalen. Hij staat netjes in de rij te wachten tot hij aan de beurt is. De loketten zijn zo dat je moet bukken om onder de halve ruit heen te kunnen kijken. Chris is er zo een die altijd wil weten wie er aan het loket zit en buigt voorover. Zit daar achter het loket een familielid van hem. Dat was een meevaller zowel voor ons als voor hem. Hij kon nu de tickets en plaatsen bespreken die we wilden hebben en hij maakte een afspraak met die neef om na zijn werk nog ergens te gaan zitten.

Vrijdag 20/5

Om 6 uur opgestaan. Gewassen en geschoren en een poosje lekker buiten op m’n terrasje gaan zitten met m’n boek en m’n mp3 speler naar een lekker muziekje luisteren.

Om 8 uur ontbijt: het gebruikelijke gebeuren. Nasi goreng of brood. Ik heb twee sneetjes geroosterd brood met suiker gegeten, een kop koffie en een glas juice van een of ander soort vrucht. Het smaakte heerlijk een beetje naar de zurige kant maar heel verfrissend.

De chauffeur kwam stipt op tijd om ons naar weer andere bezienswaardigheden te brengen. Dit keer gaan we naar via weer een andere hangbrug naar de blauwe meren. Dat moet ook een of andere grote bezienswaardigheid zijn volgens de reisgids. Daar hebben we gezien de vorige ervaringen weinig vertrouwen meer in.

Er werd geschreven dat het binnen een uur te lopen was. Nou ook dat hebben we geweten. Na een kleine driekwartier te hebben gelopen vroegen we de gids (niet de papieren) hoever nog? Nog eventjes, geen tijd of afstand, nee nog eventjes. Na weer een klein kwartier in de hitte: hoever nog? Antwoord hij wijzend in de verte : daarginds. Dat daarginds lag nog erg ver weg, dus wij ruggespraak gehouden. Wat gaan we doen, lopen we door of gaan we terug. Ik zeg zo, als het net zo mooi is als gisteren dat zoutmeer kies ik voor terug gaan en maar iets anders gaan bekijken. Daar was iedereen het mee eens en zijn we weer terug gelopen.

Meer dan 2 uur in de hitte rond gebanjerd, maar wel genoten van de prachtige natuur en vergezichten. We hebben dan ook volop kunnen filmen en fotograferen.

Weer bij de auto aangekomen kregen we van de chauffeur een voorstel dat hij een punt wist waarvandaan je helemaal over Wamena kon heen kijken en prachtige vergezichten had. Dat hebben we toen gedaan en hij had gelijk. We hebben daar een groot aantal foto’s en film aan ons bestand kunnen toevoegen.

Daarna zijn we weer naar het hotel terug gegaan en hebben nog wat souvenirs gekocht. Ook voor mezelf heb ik kunnen kopen wat ik hebben wilde. Dat halsschild van de medicijnman. De man vroeg daar 250.000 Rp voor. Ik liet hem maar zitten. Ik had ondertussen geleerd niet af te dingen, maar gewoon weg te lopen met de woorden : tida ada bakus. Zal grammaticaal niet helemaal in orde geweest zijn , maar hij begreep me in ieder geval heel goed.

We hadden afgesproken dat we naar de shop of art’s ( souvenir winkel ) zouden lopen en daar verkopen ze dit soort snuisterijen ook dus een beetje concurrentie kon nooit kwaad. De man met het halsschild deed dapper mee aan het verlagen van zijn prijs. Wij liepen ondertussen gewoon door naar die winkel. Daar gingen we naar binnen en ik nam als eerste een een halsschild in de hand, niet dezelfde, deze was niet half zo mooi, maar het maakte wel indruk op de verkoper van ‘mijn’ schild. De prijs werd uiteindelijk 150.000 Rp. Ik tevreden, hij tevreden? Ik denk het wel, want met dat geld kan hij een hele tijd vooruit als je rekent dat een goed betaalde baan in een supermarkt 350.000 Rp. per maand oplevert.

We hebben de attributen naar onze kamers gebracht en hebben nog even op het terras zitten kletsen. Op een van de horren zat op gegeven moment een grote bidsprinkhaan.

	bid sprinkhaan

Zo rond de 10 – 12 cm groot. Een van de papua mannen nam hem op z’n vinger en ik heb toen wat foto’s van het beestje gemaakt. Best leuk zo’n sprinkhaan eens in levende lijve te zien.

Zaterdag 21/5

Om 6 uur opgestaan. Ontbeten, 1 snee brood met een tomaat en een beetje suiker erop. We vertrekken straks naar het vliegveld. De koffers staan klaar om naar de taxi te brengen. Nog even m’n dagboek bijwerken en dan zal het wel tijd zijn voor vertrek.

Het aantal verkopers van souvenirs groeit gestaag. Er zitten nu een man of tien voor de deur van het hotel met de meest uiteenlopende artikelen, variërend van een simpele kralenketting tot en met pijl en boog van een meter of twee groot. Kun je je voorstellen hoe je dat ding mee naar Holland moet nemen? Die moet je apart inpakken en verzenden, want als handbagage kan die niet mee en in je koffer passen ze niet. Maar ze zijn erg vasthoudend, dat wel. Ze tonen je een kralenketting, schud je je hoofd dan pakken ze meteen iets anders, en dat gaat zo door tot ze hun hele assortiment hebben getoond en als je overal nee op hebt gezegd beginnen ze gewoon weer van voren af aan. Maar goed ze proberen allemaal een boterham te verdienen op die manier dus je kunt het ze niet kwalijk nemen, maar het kan wel lastig zijn, want je kunt geen stap verzetten of je hebt de hele bubs achter je aan rennen. Totdat je in de auto stapt.

Het is nu 9.30 uur en we zitten op het vliegtuig te wachten. Er is nog niets bekend wanneer het vliegtuig aankomt en weer vertrekt. Dus wachten is het enige dat we kunnen doen.
Er zit momenteel een man of 10 in de vertrekhal te wachten. Dat kan oplopen tot 33 man. Het maximum wat in zo’n plane kan.

10.05 uur. Het vliegtuig waar we met meegaan is net geland dus als alles meezit zijn we met een uurtje weg en zijn we een driekwartier later weer in Hollandia. Het toestel dient ook voor de aanvoer van de levensmiddelen voor Wamena. Deze keer was er een vracht eieren bij.
Als je gezien hebt hoe het daar aan toe gaat met de ‘verse’ eieren, dan eet je voorlopig geen eieren meer als je ooit in Wamena komt. Deze eieren worden op de gewone kartonnen bladen aangevoerd zoals ze bij ons ook in de winkel staan, 25 stuks (?)op een blad. Ik schatte 8 bladen op elkaar. De oppervlakte die de bladen besloegen zal ongeveer 4x4 m geweest zijn, in ieder geval niet minder. Die werden in de brandende zon uitgeladen en die stonden toen wij vertrokken nog in diezelfde brandende zon. Als je rekent dat eiwit bij ca. 42º C gaat stollen kun je wel nagaan dat het voor de bovenste eieren geen pretje was om daar in te staan, want de temperaturen lopen zodra het een beetje windstil is en wat beschut al gauw hoger op dan die 40 ºC. Dus het verse is er wel af als ze op je bord terecht komen en bij het inladen wordt natuurlijk dezelfde procedure toegepast.

Het laden en lossen van het vliegtuig is sneller gegaan dan we eerst verwachtten. Het is nu 10.30 uur en we zitten al in het vliegtuig. Vertrek binnen een paar minuten.

Dat was Wamena, het plaatsje dat zogenaamd nog in het stenen tijdperk vertoeft, doch ook hier heeft de commercie zijn weg gevonden. Toch was het een interessante belevenis. Voor mensen die hier eens een echte trektocht willen gaan maken een aanrader.

Reacties op dit artikel via het forum