Art Brouwer - Reisverslag West-Papua - 2005

5. Sorong

Na het ontschepen met een taxi naar een hotel. Dat was snel gevonden. Waigo hotel. Pas nieuw werd er gezegd. Daar hadden ze drie soorten kamers: standaard, luxe en suite. We hebben de luxe kamer genomen voor een speciale prijs , dank zij Chris en Jan. Van standaard was er nog maar 1. En de luxe vonden we te duur voor wat je er voor kreeg. Het enige verschil zat hem in het feit dat je in de luxe kamer de verlichting en andere elektra centraal naast je bed kon regelen, voor de rest konden we geen verschil ontdekken.

Chris en Jan liepen bij de balie weg, nadat Chris gezegd had dat we dat te duur vonden. Ze kwamen meteen met een andere prijs afzakken en die was acceptabel. De koffers uit de taxi gehaald en naar de kamers gebracht. Daarna zijn we wat gaan eten, daar hadden we ondertussen ook wel zin in gekregen. Mijn kleurenschema was op zee ook weer wat op peil gekomen. Het is nu 23.30 uur en laat voor ons doen. Even m’n dagboek bij gewerkt en toen tussen de lakens.

Zaterdag 14/5

Zo de eerste nacht in Sorong zit er op. Het is nu 9.00 uur. We konden in het restaurant gaan ontbijten werd ons medegedeeld. Dat hebben we geprobeerd. De term niet te pruimen gold hier niet; het was echt niet te (vr)eten.(sorry voor de term).
In een schaal met een heel klein vlammetje eronder zat een of andere substantie die het meest leek op een 100 keer gewassen wollen trui die ze helemaal uitgerafeld hadden en in stukjes geknipt. Het bleek miehoen goreng te zijn, steenkoud en zo vet als modder, enkele groene slierten erin dat waarschijnlijk de groente moest voorstellen. Naast die schaal stond nog een plaat met witte dingen met een geel oog in het midden. Telor mata sapi, vertelde de ober. Zal wel van een blinde koe geweest zijn. Het leek overal op maar niet op een gebakken ei. De koffie rook weer zoals eerder beschreven, alleen was hij nu ook zo zwart en dik als teer, nou ja, bijna als. Thee hadden ze ook. Alleen met melk en suiker. Je kon het beter omdraaien: suiker hadden ze ook, met wat thee erin en wat melk. We gaan straks kijken of we een ander hotel kunnen vinden, want dit is meer dan verschrikkelijk.

We hebben een taxi naar het internetcafé genomen, nu heb ik m’n papieren wel bij me, het ging nu bijna goed. Dat het niet lukte was niet mijn fout, maar meer van het café. De letters en cijfers op de toetsenborden waren op een enkele na totaal weggesleten. Als je blind kunt typen zal dat probleem wat minder erg zijn , maar ik had daar wel problemen mee. Het invoeren van een password is een ramp als je niet weet waar de letters en cijfers zitten. Twijfelen, een stapje terug doen gaat daar heel moeilijk. Backspace hield daar in: uitschakelen netverbinding, en dus weer opnieuw beginnen. Dat overkwam me 2 keer. Ik ben er maar mee gestopt.
Wij met ons allen naar een ander internetcafé. Daar was het gelukkig een stuk beter. De verbinding nog per telefoon, m.a.w. traag, traag, traag. Bijlagen konden niet geopend worden, de wenskaarten die de kinderen gestuurd hadden moet ik thuis maar bekijken.

Zo, we hebben een ander hotel gevonden. Stukken beter en maar iets duurder.

	hotel Sorong

Toen naar de kazerne waar Jan ook gelegen had. Daar staat een kerkje naast en ligt er een voetbalveld voor. Ook dat werd door de wachten als militair terrein bestempeld en weer geen foto’s. Daar zakt je de broek toch langzaam maar zeker vanaf. Een kerk militair terrein, een voetbalveldje militair terrein. Dit noem ik gewoonweg PESTEN van de blanken. Ik heb het voor het zeggen: lekker Puh.

We zijn toen maar naar de krokodillen farm gegaan, die beesten zijn vriendelijker dan die halve zool die als wachtcommandant bij de kamp-ingang staat. Deze beesten (de krokodillen) worden daar gekweekt voor het vlees en het leer. Je kunt hier ook gewoon krokodillenleren schoenen, riemen en tassen kopen. Ik heb ze maar laten staan, ik vind het nog niet eens mooi ook. De lengtes van die krokodillen varieerden van een centimeter of 30 tot 150 cm.

	Eerst naar een krokodillenfarm, daarna zijn we ergens een hapje gaan eten

Daarna zijn we ergens een hapje gaan eten. Nasi Goreng speciaal. Smaakte voortreffelijk. Vlak bij Sorong was een Pasar Malam, daar zijn we ook even naar toe geweest. Dat is voor ons Europeanen iets unieks om dat te zien. Je gelooft je ogen niet als je dit voor het eerst ziet. Bij ons staat de markt met ca 200 kramen helemaal vol, maar hier stonden er wel 2000.

	kramen en nog eens kramen, ongelooflijk zoveel er waren.

En dat op dezelfde oppervlakte als bij ons die 200. We hebben daar een heel stuk van gefilmd. Het enige wat we nu jammer vonden is dat we geen chip in het toestel hadden zitten die de lucht die daar hangt kon opnemen. Een vuilnisbelt op een hete zomerdag is er heilig bij. Het benam je gewoon de adem. Na verloop van tijd ‘wen’ je er aan. Maar je kijkt je ogen uit. Levende kippen met een touwtje aan de poot, waarmee ze vastgebonden zitten aan de kraam, zodat ze niet weg kunnen lopen over een soort tafel waarop ook de geslachte kippen / hanen liggen. De kippenstront ligt overal over en in, ook op de geslachte kippen, eet smakelijk. Ook vis was er in enorme hoeveelheden. De hele kleintjes zoals ze die in Spanje ook wel hebben lag opgestapeld tot een hele grote berg. Ik wees Raymond erop. Mijn hand kwam dicht bij die berg en die werd ineens een heel stuk kleiner, dat bleken vliegen te zijn die ervan door gingen. Eet smakelijk. We zijn weer terug in het hotel, ik ga me eens lekker douchen, de lucht van de pasar er af spoelen. Niet normaal meer. En de drukte de er heerste, ongelooflijk. We gaan nog even een hapje eten en dan naar bed. Morgen gaan we naar Jefman en als het even kan naar Doom.

Zondag 15/5

Zo, weer een dag verder. Voor mij begon de dag al om 3 uur. Ik lag al erg vroeg in bed, met als gevolg: erg vroeg wakker. Je gaat dan naar alle geluiden die er zijn liggen luisteren, muziek klinkt zelfs midden in de nacht nog luid en duidelijk. Karaoke is hier heel erg in. Iedere avond is er ergens wel een uitvoering van dat gebeuren. In ieder restaurant staat een tv met een aansluiting voor het karaoke gebeuren, de microfoon ligt gewoon voor een ieder voor het grijpen en daar wordt ook gretig gebruik van gemaakt.

Ik heb maar liggen wachten tot het tijd was om op te staan en konden we gaan ontbijten. Dat was redelijk, het brood was een beetje klef (net stopverf ) maar verder goed te eten. We hadden voor het eerst sinds onze aankomst een redelijke kop koffie.

We hebben na het ontbijt de taxi ( weer onder dezelfde condities als voorgaande plaatsen ) genomen naar de haven. Daar hebben we een boot gecharterd. Ook de chauffeur werd uitgenodigd mee te gaan. Dat vond hij best leuk. Financieel ook uiteraard, want de uren werden doorbetaald, terwijl hij niet hoefde te rijden. Een grote prauw met twee enorme buitenboord motoren. (ieder 100 pk )

	Een grote prauw met twee enorme buitenboord motoren.

We wilden eerst naar Jefman en op de terugweg naar Doom. Doom ging niet door omdat het op Jefman zo goed toeven was dat we daar tot ver na tweeën zijn blijven hangen.

De tocht naar Jefman was al een hele belevenis. De prauw ging er als een speer vandoor. Die 200 pk gaf de boot een enorme snelheid. We waren in ca 30 min op Jefman. Daar konden we op de steiger al genieten van een papua jochie die daar aan het vissen was. Een eind nylon, op een leeg flesje gerold, met een knots van een haak eraan. Een stukje vis als aas en dat werd dan een eind in het water gegooid. Even laten zinken, een ruk aan de draad en… beet. Een visje van een 20 cm.

	een papua jochie die daar aan het vissen was

Na daar even gekeken te hebben liepen we de steiger af en gingen richting vliegveld, althans, wat er nog van over is. De landingsbaan ligt er nog wel maar overal groeit het onkruid door het asfalt heen. Alle gebouwen die er staan zijn totaal verwaarloosd en half gesloopt. Op Jefman kwamen de passagiers voor Sorong aan per vliegtuig. Ook was daar vroeger een marinierskamp. Jan heeft daar ook gelegen. Het vliegveld wordt niet meer gebruikt. Er ligt nu vlak bij Sorong een ander vliegveld en de Papua’s op Jefman werden van het ene op het andere moment werkloos. De mensen die er nu nog wonen (een vijftigtal schat ik) leven van de visvangst en een beetje landbouw (miniem).

Wij liepen daar dus wat rond te kijken toen er een paar mannen naar ons toe kwamen. Die vertelden, na de nodige plichtplegingen, dat er naast de landingsbaan een paar vliegtuigen zijn opgegraven. De onderdelen lagen bij de diverse hutten in de kampong een eindje verderop in het bos. We werden uitgenodigd daar een kijkje te komen nemen. Inderdaad lagen er bij diverse hutten grote stukken van vliegtuigen O.a. de onderstellen en staartwielen. Hieruit dachten wij Japanse makelij te herkennen. Dat bleek achteraf juist te zijn. Toen we de stukken wat beter bekeken zagen we op enkele onderdelen Japanse lettertekens. Bij een van de huizen werden we uitgenodigd plaats te nemen op de stoelen die overal vandaan getoverd werden. Overal kwamen de mensen vandaan. Via Chris werden er allerlei herinneringen opgehaald. Foto’s van een blanke dokter die er vroeger op het eiland geweest moet zijn en die bij de geboorte van de vrouw, die met een fotoalbum was komen aandragen, aanwezig was en haar moeder dus bijgestaan had. Een klein manneke van een jaar of acht werd een kokospalm in gestuurd om wat noten te plukken en konden ze ons iets te drinken aanbieden. Dat werd dus in dank aanvaard. De klappermelk is heerlijk koel en smaakt voortreffelijk . Heel iets anders dan het vocht wat hier in een kokosnoot zit.

Reacties op dit artikel via het forum