Art Brouwer - Reisverslag West-Papua - 2005

4. Manokwari (Van Manokwari naar Sorong)

Vandaag ook voor het eerst naar een internet café. ‘Leuke’ ervaring. Zit je achter dat apparaat, ben ik eindelijk bij xs4all, kon ik me m’n password niet meer herinneren, en het papier waar het opstaat had ik in m’n filmtas zitten. Die heb ik normaal altijd bij me, want daar zitten ook m’n andere papieren in en nu had ik hem in het hotel laten liggen. Moest weer uitloggen. Geen internet voor mij vandaag. Morgen maar opnieuw proberen.

Ook nog even geïnformeerd hoe laat de boot vertrekt, maar dat kon de kapitein nog niet zeggen. Dat hing van de vrouw van de gouverneur af. Die vaart ook mee. Zodra bekend is wanneer zij wil gaan, wordt daar de vertrektijd op afgestemd. We moeten nog een keer terug naar de boot. Het is in ieder geval vanavond, alleen weten we niet hoe laat. We zien wel. We hebben tijd genoeg. Het enige wat we weten is dat de reis een uur of tien gaat duren.

We hebben nog een gesprek gehad met een paar stedelingen over het reilen en zeilen in Manokwari. Deze mensen zijn zo vriendelijk en enthousiast als ze ontdekken dat we Belanda’s zijn. Dan worden er handen geschud, op je schouders geklopt, sigaretten uitgedeeld en gelachen. Die monden gaan dan open van oor naar oor. Het is hartverwarmend zoals die Papua’s doen. En dan vraag je je af waarom de gezaghebbers dan zo ongelooflijk bot tegen ons doen. Alsof we de grootste misdadigers zijn die er op deze aardkloot rondlopen. Het lijkt wel of ze die haatgevoelens gewoon op school aangeleerd krijgen.

De stad is wel erg groot geworden. Het merendeel van de bewoners is ook hier van Indonesische afkomst. En ook hier loopt het grootste gedeelte van de Papua’s zonder werk.

Chris is nog even naar de haven geweest voor info. We vertrekken avond rond 24.00 uur. Het zal waarschijnlijk zoals gewoonlijk wel wat later worden, maar dat mag de pret niet drukken. We zijn meteen naar het hotel gegaan om de koffers te pakken. Tegen een uur of elf zijn we naar de haven gegaan en hebben ons ingescheept.

	onze kooien a/b van de Makhota

We kregen een slaapplaats in de hut van de bemanning. Die moesten die nacht ergens anders hun slapie maar doen waarschijnlijk. Het schip was brandschoon. Zodra je van dek de deur doorging om benedendeks te gaan moest je je schoenen en/of slippers bij de deur laten staan en op blote voeten of op je sokken naar je kooi gaan. Alles was schoon en netjes geverfd. Er stonden 10 kooien opgesteld : 2 boven elkaar.

We hebben allemaal prima geslapen. Om een uur of drie werd ik wakker voor een kleine boodschap en natuurlijk kon ik het toilet nergens ontdekken. De teksten op de deuren kon ik niet lezen, want maleis is niet mijn sterkste kant.
Op een gegeven moment, het water stond me al tot de lippen, ontdekte ik een deur met een tekst waarvan ik dacht: dat kon het wel eens zijn. En dat klopte gelukkig. Twee voetafdrukken op de grond met een groot gat ertussen. Door het slingeren van het schip, niet hinderlijk, maar net voldoende om goed te blijven richten anders ging het over je eigen voeten.

Vrijdag 13/5

Even op dek een frisse neus gehaald en weer in m’n kooi gekropen. Om 6 uur ben ik opgestaan en heb me op dek geïnstalleerd met m’n camera’s. Het begon net licht te worden en dan is NNG op z’n mooist vind ik. Ik heb heel wat plaatjes geschoten en een stukje gefilmd. Alleen viel de reis beduidend langer uit dan gepland was. We vonden dat niet erg, want zo’n reis met dit type schip is erg aangenaam. Ik geef er zelfs de voorkeur aan boven vliegen. We kregen ook een uitnodiging om op de brug te komen en wat foto’s te maken.

	een kijkje in de stuurhut, alles even schoon en modern

De bemanning is duidelijk vriendelijker dan de walmensen van dezelfde afkomst.
Er werkten ook wat Papua’s aan boord. Hij werkte in de machine kamer. Met handen en voeten en een beetje Engels kwamen we een heel eind. Hij vroeg waar we vandaan kwamen en waar we naar toe gingen en hoe mijn naam was. Na het uitwisselen van die gegevens vertelde hij dat zijn naam Prins Bernhard was. Toen hij die naam noemde zei ik: dat is dan jammer , want Prins Bernhard is dood. Daar schrok hij van, want dat had hij nog niet gehoord. Dit soort nieuws komt daar waarschijnlijk ook niet aan. Zijn vader was dol op die man geweest vertelde hij en had hem naar hem vernoemd. We dachten eerst dat het een grap was, maar toen liet hij z’n identiteitskaart zien en daar stond inderdaad die naam op. Ook zijn vrouw had zo’n bijzondere naam: prinses Juliana. Nou vraag ik je. Maar dat soort namen komt daar meer voor vertelde hij. We geloven hem maar, want de wereld heeft wel meer rare dingen, dus dit kan er ook nog wel bij.

Het is nu 14.00 uur. En er moet nog zeker een uur of twee gevaren worden. Hoe ze aan die korte vaartijd zijn gekomen die ze eerst vermeld hebben is mij een raadsel. Net voor het eerst dolfijnen gezien: twee stuks en maar heel even. Chris heeft kans gezien ergens heet water op de kop te tikken, kunnen we een kop koffie maken, daar zijn we wel aan toe. Ik ben maar even op m’n kooi gaan liggen want het blijkt dat we er nog lang niet zijn. Uiteindelijk werd het 19.00 uur toen we in Sorong aankwamen en dus donker en weer geen gelegenheid om te filmen.

Reacties op dit artikel via het forum