Art Brouwer - Reisverslag West-Papua - 2005

4. Manokwari

De reis zou dus ongeveer 6 uur duren. We hebben aan boord een chickenburger gegeten met friet (van de keten KFC, Kentucky Fried Chicken ) Daarna naar de cabine en lekker een aantal uren liggen pitten.

Woensdag 11/5

We komen net voor het opkomen van de zon aan, en dat is zo rond een uur of zes. Te donker dus om de aankomst te kunnen filmen of er foto’s van te maken. Jammer.
Na aanmeren kwamen de dragers met hele hordes tegelijk de valrepen oprennen om de bagage van de passagiers naar de wal te dragen, dus ook die van ons, was wel lekker gemakkelijk, want met koffers van een kilo of 25 die loopplanken af te zeulen valt niet mee. Een van de dragers was een beetje ‘hebberig’ en pakte twee koffers te gelijk. We waren benieuwd hoe hij dat zou fiksen op die loopplank, die had n.l. bolle treden waardoor je altijd over dat ding kan lopen ook al hangt de valreep niet op de goede schuinte. Dat ging goed.
Bij een taxi aangekomen regelde Chris waar we naar toe moesten. We zijn langs 4 hotels gereden. De eerste drie vonden het waarschijnlijk nog te vroeg in de ochtend om al aan het werk te gaan en zeiden dat ze volgeboekt waren. De vierde, een vrij groot hotel, was gewoon open en al vrij veel bedrijvigheid in de hal. We hebben twee kamers geboekt.

	papua forest hotel

We hebben twee 2-pers. kamers genomen. Dat scheelde nogal in de prijs. 1-pers. kamers zijn een stuk duurder, alhoewel de prijzen naar onze begrippen toch al laag zijn. voor een ( luxe ) 2-pers kamer betaal je, incl. ontbijt, 120.000 Rp. per nacht. Dat is 60.000 p.p. is ca. € 5,= dat is nog wel op te brengen dacht ik zo. De kamers zijn vrij groot, netjes, goede bedden en voorzien van airco, wat i.v.m. met muggen en ander vliegend ongedierte gewoon een must is. Persoonlijk vind ik airco iets vreselijks, continu die temp. schommelingen waar je mee te maken krijgt. Snip verkouden wordt je van die dingen, maar ja, het is een noodzakelijk kwaad zullen we maar zeggen.

Na het inchecken zijn we met een taxi, dezelfde condities afgesproken als met de taxi in Biak, Manokwari gaan bezichtigen. Dat was voor mij een openbaring. Zowel in positieve als negatieve zin. Op zich is er in Manokwari niet erg veel veranderd. Alles is wel groter en drukker geworden. Meer verkeer, veel meer herrie. Enorme bergen afval gewoon langs de kanten van de weg. Echt een beestenbende.

We gingen eerst naar Pasir Putih. Daar wilde ik naar toe omdat ik daar zulke fijne herinneringen aan had.

	in '58 op weg naar pasir putih	pasir putih 2005

Dat prachtige strand met het helder witte zand, glashelder blauw water, leuk klein restaurantje van Ankie waar we aan lekker koud biertje konden drinken en een kroketje konden eten.

	pasir putih 1958	pasir putih 2005
	Bovenstaande foto's zijn toevallig op nagenoeg dezelfde plek gemaakt

Bij aankomst aldaar schrok ik me wezenloos. Was dit het eens zo mooie strand? Dit was niet Pasir Putih, dit was Pasir Pekkie geworden. Zelden een strand gezien dat zo smerig was als dit. De tranen stonden me de ogen toen ik naar deze toestand stond te kijken. Dit is bijna niet te beschrijven. Bergen afval langs het strand, flessen, blikjes, kapotte slippers, plastic zakken, noem maar op. Het dreef daar allemaal in de vloedlijn mee op en neer. Het eens zo heldere water was smerig, op het bruine af. Schuim stond op het water. Echt het was niet leuk om naar te kijken.

Hoe komt het dat er zoveel vuil langs de wegen en in het water ligt? We hebben dat eens aan een van de bewoner gevraagd. Waarom gooien jullie die troep toch gewoon op straat, denk eens aan later. Jullie kinderen moeten ook nog verder. Dan worden de schouders opgehaald en krijg je als antwoord: Het land is niet meer van ons, laat de overheid, die niet de onze is, de troep ook maar opruimen. En die doet het niet, de vervuiling neemt hand over hand toe.

In Manokwari waren we op een gegeven moment in een soort supermarkt. Daar raakten we aan de ‘praat’ met man, die sprak ook redelijk Engels. Hij vertelde toen hij gehoord had dat we Hollanders waren en bij de Marine geweest waren, dat hij zelf ook vaarde. Zijn schip lag in de haven en hun werk was het onderhouden van de verlichting op boeien en het controleren of ze nog op de goede plaats lagen e.d. Hij zei dat ze de volgende avond naar Sorong zouden vertrekken en dat ze vaak passagiers meenamen. Als we dat ook wilden moesten we snel zijn want de accommodatie was beperkt. Wij naar de haven en Chris kon na een tweede ontmoeting met de kapitein regelen dat we mee konden varen.

	Achter ons de Makhota (links )

De boot was van het genre zeesleper, niet zo groot, maar brandschoon. Dat in tegenstelling van zoveel andere dingen in NNG.

Vandaag moeten we nog naar de marinierskazerne waar we in ’59 sliepen toen Hr.Ms. Evertsen in het dok lag voor een schoonmaak beurt.

	Hr.Ms. Evertsen	op de trap bij de ingang van het kamp

Toen hebben we in die kazerne met een man of wat op de trap bij de ingang van het kamp gezeten en daar is een foto van gemaakt. Nou leek het me wel leuk van die trap weer een foto te maken maar dan met mij alleen erop. Wij naar de kazerne. Gingen naar de wachtcommandant en vroegen toestemming na onze uitleg over het waarom juist die trap. De wachtcommandant deed erg vriendelijk, we mochten in de kampwinkel die naast de poort stond een paar cola’s te kopen. Het gesprek liep zeer geanimeerd. Helaas kon de foto nog niet gemaakt worden want de commandant was nog in het kamp. Die ging tegen 17.00 uur naar huis, als we tegen die tijd terug kwamen kon hij wel iets regelen. Hij was er zelf dan ook niet meer maar hij zou het doorgeven aan zijn aflosser. Dat klonk hoopvol.

Wij tegen 17.00 uur weer naar dat kamp en vroegen naar de wachtcommandant. Dat bleek een Papua. Deze man had een blik in de ogen alsof hij al een neut teveel op had of aan de hasj was bezig geweest o.i.d. Ook klonk zijn stem niet echt duidelijk meer. Hij lispelde wat met dikke tong. Het enige wat we eruit begrepen was dat het feest niet doorging: militair terrein. En dat mocht niet gefotografeerd worden. We wilden nog wat zeggen, maar hij werd een beetje pissig we nokten maar af, want tegen zo’n figuur is toch niet te praten.

Mooi voor de man met de korte achternaam terug geweest naar dat kamp. Op naar de werf, van de voormalige fa. Konijnenburg.

	Scheepshelling Konijnenberg

Ook daar kwam niets van terecht. Een hoge heg stond rond de werf. En ook daar: Militair terrein, geen foto’s. Alweer weer pech. En zo ging het in NNG nog diverse malen.

Donderdag 12/5

Vandaag nog een leuke verrassing in m’n dagboek gevonden. Ik moest een adres in m’n boek noteren en zocht de adreslijst op in dat boek. Staat daar met grote hanenpoten op de 1e bladzijde geschreven: Lieve Opa, goeie reis, David. Ook Henny en Daniëlle, m’n dochter hadden er een boodschap in geschreven.
Ja, die boodschap vond ik bijna een week na vertrek. Ik kom in dat deel van de agenda normaal gesproken niet. Had hij beter op de 1e blz. van mijn agenda kunnen zetten dan had ik dat meteen gelezen.

Reacties op dit artikel via het forum