|
4. Biak (vervolg)
Vervolg Zondag 8/5
Jan zocht in die buurt een Papua die bij hem in het kamp in de geweermakerij gewerkt had. Hij moest op
Bosnik wonen.
De naam Abraham ‘Huppeldepup’, (ik kon de naam niet onthouden, was een maleise naam). Die
kenden ze wel, maar die woonde niet in meer deze kampong. Waar dan wel? Wacht maar even.
Hij ging naar z’n ‘huis’ en kwam even later met een berg papieren terug.
Daarin stonden allerlei gegevens, wanneer hij gedoopt was, z’n geboortedatum, afijn een heleboel dingen
vanuit de tijd dat Nederland er nog was. Daar was hij erg trots op. Wij vonden dat natuurlijk bijzonder
interessant, maar we wisten nu nog niet waar Abraham wel woonde.
Hij ging weer naar huis en kwam netjes omgekleed weer terug en vertelde dat hij ons er zou brengen.
Hij stapt bij ons in de auto en rijden maar. Van de ene naar de andere kampong.
Ze kenden hem wel, maar woonde nu daar en daar.
Uiteindelijk kwamen we bij een kampong waar hij wel moest wonen.
Dat klopte, echter… hij was vorig jaar september overleden en Jan dus te laat.
Geen Abraham.
Ondertussen zat de man nog bij ons in de auto, we wilden hem terug rijden maar dat wilde hij niet. We hebben
hem een royale fooi gegeven, waarna hij uitstapte, kroop achter op een bromtaxi en liet zich thuis brengen.
De volgende dag kwamen we hem in Biak weer tegen toen we uit het internet café kwamen. Hij kwam direct
weer naar ons toe, handjes schudden , schouderkloppen, lachen van oor tot oor, want we waren nu vrienden van
hem geworden en daar was hij erg trots op.
Ook een warme hap ging er op die dag goed in, we namen de chauffeur ook mee voor de maaltijd, daar werd in
eerste instantie een beetje vreemd op gereageerd, je neemt je knecht toch niet mee aan tafel?
Nou wij wel, we kregen meteen een vriend bij.
Die mensen gedragen zich zo onderdanig, daar wordt je soms niet goed van, ze geven je het gevoel dat we
mijlen boven hen staan. Persoonlijk heb ik daar een hekel aan.
Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg vind ik.
Maandag 9/5
We zijn vandaag ook nog naar een dierentuin of wat er voor moest doorgaan geweest.
|
 |
 |
| ingang 'dierentuin' met erin slechts een enkele vogel. |
Een groot terrein met een grote hoeveelheid kooien. |
Alles ziet er verwaarloosd uit, de meeste kooien zijn leeg.
De krokodillenvijver: leeg.
90 % van de vogelkooien : leeg.
Ook moest er een plantentuin zijn met allerlei soorten orchideeën, er stonden wel honderden potten en bakken,
maar bijna allemaal : leeg.
Er moest van alles in die kooien zitten volgens de borden op die kooien, maar dat was niet zo.
En waarom niet?
De uitleg was vrij simpel.
Door het slechte beheer van de huidige regeerders werd onderhoud, betaling van de salarissen etc. zo slecht
gedaan dat de oppassers, de kaartverkopers, de onderhoudsmensen geen geld meer hadden voor o.a. voer voor de
beesten en ook zelf niets meer hadden.
De vogels werden een voor een door hen verkocht aan de liefhebbers waardoor ze voor zichzelf en voor de
beesten weer iets te eten hadden.
Daar werd natuurlijk toch wel een heleboel heisa over gemaakt, want het bezoekersaantal liep dan ook
schrikbarend terug.
De toegang tot het park kost 2.000 Rp. p.p. Ik betaalde met 10.000 Rp. De goede man had geen Rp. in kas en
kon niet wisselen. We hebben het maar gelaten, de man gelukkig, want nu had hij zelf ook weer iets.
Er is wel verandering in gekomen in de periode dat wij verder gingen met onze trip want toen wij later weer
terug waren in Biak en er weer een keer langs reden waren ze bezig met nieuwe kooien te bouwen en niet één,
maar wel een stuk of twintig. Die waren nu vanaf de weg te zien. Klagen heeft in dit geval waarschijnlijk een keer
resultaat geboekt.
|
 |
 |
| de blauwe grot, links Raymond en ik rechts |
rechts Richard onze 'chauffeur' |
Na het bezoek aan de ‘dierentuin’ zijn we naar de ‘blauwe grot’ gereden.
De naam dankt deze grot aan de kleur die er in het gewelf hangt.
Het stelt op zich niet veel voor, maar is toch leuk dat gezien te hebben.
De grot ligt langs de weg. Je moet alleen een kleine 30 meter langs een glibberig en bemost paadje over
hobbels en stenen naar beneden. Daar zie je dan de grot met koel, helder water. Een paar kleine jongens
duiken daar van de rotsen af en vertonen allerlei ‘kunstjes’. Als je weer boven komt zit daar
een ‘moeke’ op een krukje te wachten met een bordje bij zich waarop staat dat de toegang tot
die grot 12.000 Rp kost p.p.
Achteraf blijkt dat die inkomsten gedeeld worden door de mensen die links en rechts naast de grot wonen.
Dinsdag 10/5
Aan het einde van deze derde dag hebben we bij de scheepvaartmaatschappij Pelnie, de reis
naar Manokwari geboekt. Die zou ongeveer 6 uur duren werd er gezegd.
We zijn nog naar verschillende kampongs op het eiland geweest om er eens rond te kijken.
De grotere tochten gaan we doen als we straks weer terug zijn op Biak.
Jan , Raymond en ik hadden besloten Chris mee te vragen op onze reis door NNG.
Dat werd in dank aanvaard, want dan kreeg hij ook de mogelijkheid om NNG eens helemaal te bekijken. Wij
zouden zijn totale kosten op ons nemen en zijn salaris werd ook nog gewoon uitbetaald. Hij moest het nog wel
eerst met Martha zijn vrouw regelen, maar dat zat wel goed zei hij. Dat bleek later ook wel, zij kwam ons
allemaal op de steiger uitzwaaien, samen met een aantal kinderen en kleinkinderen. Chris is 62 jaar, dus al
op leeftijd voor een Papua waar de gemiddelde leeftijd rond de 45 jaar ligt.
We hebben een 4 pers. hut 1e klas geregeld.
Het is nu 17.00 uur. De boot moet om 18.30 uur vertrekken en je moet een uur van te voren aanwezig zijn.
En wie zien we daar?
Onze vriend uit de kampong bij Saba die ons heeft helpen zoeken naar Abraham.
Op een gegeven moment kwam er ook een vrouwtje bij ons staan, die begint tegen hem te praten op een toon die
niet mis was. Later vertelde Chris, dat hij op zijn bliksem had gekregen omdat hij haar dochter waar hij mee
bevriend was in de steek had gelaten enz. enz.
Hij kreeg nog net geen klappen.
Hier wordt gesproken van een rubberen tijd, met andere woorden: tijd is een rekbaar
begrip en dat bleek al snel.
Zoals gezegd, de boot zou om 18.30 vertrekken, maar hij kwam om 20.15 pas aan.
De passagiers voor Biak moesten toen nog van boord en de vertrekkenden er nog op. Je begrijpt dat dit dus
weer een latertje wordt.
Op zich niet zo ongunstig. Als de boot op tijd zou zijn vertrokken waren we midden in de nacht in Manokwari
aangekomen wat voor het zoeken naar een hotel niet zo gunstig was. Nu komen bij daglicht aan als alles goed
gaat.
Vanaf de oude aanlegsteiger (nu dus van beton) werd de reis begonnen.
Reacties op dit artikel via het forum
|
