Art Brouwer - Reisverslag West-Papua - 2005

3. Biak

Zaterdag 7/5

Chris Padua, onze gids                    

Daar staat onze gids Chris, die we in Holland al geregeld hadden ons op te wachten. Chris is afgelopen winter in Nederland geweest op uitnodiging van de Amsterdamse Universiteit om de Biak taal op schrift te stellen.

Jan, m’n reisgenoot kende hem al van zijn vorige trip en legde hem toen meteen vast om ons te gidsen, wat hij graag aannam.
Buiten staan de dragers al te dringen om onze koffers naar een taxi te dragen. Voor 2.000. = Rp. dragen ze je koffer overal naar toe waar je hem hebben wilt. Die mensen komen een beetje opdringerig over maar zijn dat in het geheel niet want als je met je hoofd schudt gaan ze weg en dringen niet verder aan.
Met een taxi gaan we naar ons hotel: Titawaka hotel.

     Hotel Titawaka  Biak

Sober, maar schoon en allemaal goed verzorgd. We zijn daar drie dagen gebleven.
De medewerkers van het hotel zijn uitermate vriendelijk.
In de tuin van het hotel staat een soort prieel waar we ’s morgens ons ontbijt (in eerste instantie kregen we nasi goreng, maar daar hebben we op nuchtere maag geen trek in), dat word meteen veranderd in roti, dat smaakt erg zoet met een vleugje chocola erdoor. Kaas (verpakte plakjes) jam en pindakaas en spiegelei (telor mata sapi, voor de kenners) werd toen het ontbijt.
De spiegeleieren hebben we maar laten staan i.v.m. eerdere ervaringen met die dingen. Raymond had tijdens zijn eerst reis hier naar toe de ervaring dat het ei bijna van z’n bord weg liep en die van Jan zei nog net geen piep-piep (kuiken). Ik ben blij dat ik m’n eigen oploskoffie bij me heb, want de koffie daar is echt niet te drinken. Wil je weten hoe die smaakt c.q. ruikt? Dat is heel eenvoudig na te maken. Neem een hoge asbak waar een aantal peuken en as inzit, giet daarop heet water, roer er een keer door en ruik daar maar eens aan. Zo ruikt de koffie in NNG ook. En dat is geen geintje. We krijgen een thermoskan met heet water zodat we onze eigen koffie kunnen maken.
Het avondeten is voortreffelijk, ze weten daar op een hele simpele manier een heerlijke nasi goreng in elkaar te knutselen.

Het eten is er voortreffelijk.          

We hebben hier voldoende te eten. Als toetje is er ook altijd vers fruit. Dat varieert van pisang ( een hele kleine soort ) tot andere soorten tropische vruchten.

Op een gegeven moment komt er een Papua gekleed in penis koker het terrein van het hotel oplopen, hij heeft handelswaar bij zich. Ik koop bij hem m’n eerst souvenir.

        mini boog en pijlen.

Een houtblok helemaal met de hand bewerkt met allerlei motieven van papua goden e.d. Boven in dat blok had hij een spleet gemaakt, daarin steken een 8-tal mini-pijlen en om het blok, net onder de pijlen een mini boogje. Alles bij elkaar een hoogte van ca. 30 cm. Ziet er prachtig uit, dus het eerst kado voor m’n kleinzoon heb ik dus.
De prijs? Ik schrok er wel een beetje van. 50.000 Rp. of te wel € 4,=, In dat ding zat zeker een hele tijd werk in en dat is geen uurtje of zo, maar toch gauw een dag of drie, vier volgens Chris. Ik schaamde me eigenlijk voor die prijs. Ik betaalde hem gewoon wat hij vroeg en hij greep m’n hand een schudde die alsof ik een vermogen had uitgegeven aan hem. Vouwde z’n handen samen tot onder de kin zoals je de Japanners en Chinezen ook wel ziet doen en liep al buigend achteruit weg. Chris vertelde me dat hij dat waarschijnlijk deed omdat ik niet afgedongen had op de prijs. Dat is hier heel normaal. Als hij het dubbele had gevraagd had ik het ook gekocht.

De eerste dag hebben we Biak een beetje verkend, kijken of we nog wat bekends konden ontdekken, maar dat viel tegen. De houten steiger waar we vroeger aanlegden met Hr.Ms.Piet Hein of Hr.Ms.Evertsen was er niet meer, daar was een betonnen steiger voor in de plaats gekomen. De lange barakken die langs die steiger stonden, waarin o.a. de Nigimij in zat, stond er nog gedeeltelijk, alleen de rechtse drie barakken stonden er nog, de rest was weg.
Ook de weg die vanaf de steiger naar het kamp liep was er niet meer. Die was ‘verlegd’.

Ook Biak is een stuk groter geworden, hier en daar een 4-baans weg, de kruisingen geregeld met verkeerslichten. Er wordt nog steeds links gereden, enorm veel ’taxi’s’ en brommers.
Wij kennen hier veel brommers, maar daar overtreffen ze ons verre. Deze brommers worden ook als taxi gebruikt. De gewone taxi rijdt tot ongeveer 20.00 uur, daarna nemen de bromtaxi’s het over. Deze rijden ook overdag. Ze kennen daar ook de draagplicht voor de helm. Voor de passagier heeft de brommerrijder een extra helm bij zich, een gewoon simpel ding, wat wij hier een potje noemen, type André v. Duijn.

We zijn ook een hapje gaan eten in een ‘restaurant’. Een gewoon kaal lokaal met een paar houten tafels en plastic campingstoelen. Het eten was er prima. Ik had voor mezelf een portie nasi speciaal besteld en een portie udang (grote garnaal) plus een blikje cola. Dat heb ik geweten. De hoeveelheden die je daar krijgt kun je met twee man maar net baas.
De nasi goreng en de udang goreng waren voortreffelijk, met een lekker sausje bij de udang, van sambal en nog wat van dat soort kruiden. Op de schaal lagen een 30 tal hele grote garnalen, ga er maar aanstaan. En de prijs voor dat alles? 60.000 Rp. (geen geintje) Nog een keer de koers : 12.500 Rp. = 1 euro !!! Kun je zelf eens uitrekenen wat het daar kost.

In het hotel is een deel van een vleugel continu verhuurd aan Garuda Airlines. Daar wordt ook voor gekookt en wij kunnen dan ook mee eten als we dat willen. Die crew blijft daar een aantal dagen en wordt dan weer als aflossing voor een ander vliegtuig ingezet en komt er weer een andere crew in het hotel.

Mijn kamer wordt normaal gebruikt door de boordwerktuigkundige, maar die kreeg voor de tijd dat wij er waren een andere kamer zodat Jan en ik dus een kamer naast elkaar hadden, voor ons geen probleem als dat niet zo was geweest, maar van het hotel uit vonden ze dat waarschijnlijk nodig.

Ik raakte met een van de stewardessen aan de praat. Ze vertelde dat ze een boot wilden huren om naar Japen te gaan. (een eiland voor Biak ) De huurprijs was 400.000,= Rp. Maar dat vonden ze te duur. Ze waren met 4 personen. Dat was ong. € 34,- :4 is € 8,50 p.p. Dat kon ze niet betalen van het salaris dat zij verdiend vertelde ze. Ook op NNG is armoe troef. De vriendin van (wat later onze vaste chauffeur werd) werkt in een grote supermarkt en verdiend rond de 350.000 Rp. per MAAND. En er zijn er die minder verdienden. En wij maar klagen met onze goede verdiensten en inkomens. Die mensen daar hebben het slecht en toch blijven ze er vrij nuchter onder.

Zondag 8/5

We huurden voor de hele dag een taxi die ons overal naar toebracht waar we zijn wilden. Normaal betaal je per rit, afhankelijk waar naar toe, tussen de 1000 en 2000 Rp. Wij maakten de afspraak dat we hem 30.000 Rp per uur betaalden en dat hij bij ons bleef zolang hij nodig was. We vertelden hem ook dat langzaam rijden geen enkele zin had, omdat we dan als hij dat wel deed gewoon een andere taxi zouden nemen. We zijn toen naar b.v. Bosnik en Saba en Wadibu geweest, prachtige stranden zijn daar nog te vinden in het noorden van Biak.

bij Bosnik en Saba

Ook de kampongs daar zijn het bezoeken waard. We hebben daar weer echt van de ouderwetse manier van het papua leven kunnen genieten. Jan had voor ons alle drie een pakje sigaretten en een zak snoep gekocht. Ik vroeg me af waarom, maar daar kwam ik al snel achter. In iedere kampong waar we kwamen werden eerst de handen geschud en gevraagd waar we vandaan kwamen: belanda. Dat was feest, daar moest ook op gerookt worden natuurlijk, vandaar die sigaretten, daar doen ze alles voor. Wat dat betreft is er dus niets veranderd, in 1958 was dat ook al zo. En voor de zwerm kinderen die alras om je heen stonden was dus de snoep.

Reacties op dit artikel via het forum