|
Maandag 7 mei 2018
Vandaag de belangrijkste dag van ons bezoek aan Papua. De gids kwam ons al om 8.00 uur halen. Het ontbijt in het hotel was goed, veel Europese gerechten en broodsoorten. We zaten een hele tijd in de maandagmorgenfile. Het is een en al file in Jayapura. Mijn romantische beeld van Hollandia heb ik helemaal bij moeten stellen.
De gids vertelde ons dat hij de plaats wist waar moeder is overleden. Hij had het aan zijn vader gevraagd. Later zou zijn vader zich bij ons voegen en de hele dag met ons meereizen. Hij zou op de plek klaar staan. Eerst naar base G(strand).
We gingen bij ons hotel de berg over en daar was dok 4 en 5. Toen een diep dal door en daar is het ongeluk gebeurd. Maar we reden door naar dok 7, 8 en 9. Aan het eind was het strand. Zo wonderschoon, blauwe zee en een wit strand. Ik snap dat moeder daar graag kwam en gelukkig was. We hebben veel foto's en film gemaakt voor de zussen en tante Corrie die nog in leven is en een kennis was van vader en moeder in Nieuw-Guinea.
Het was pas 9.15 en we liepen lekker langs het strand. We waren natuurlijk op dit tijdstip de enigen. Gijs heeft een foto van mij genomen, op de zelfde plaats als waar ik als kind op de foto sta. Die hangt nu bij mij in huis. Verder met de auto over het schiereiland, wat ik zo goed kende van de foto's, want vanuit onze tuin in dok 5 maakte vader graag foto's om thuis te laten zien hoe mooi het daar was. Toen kwamen we vanzelf op de plek waar moeder verongelukt is. Ik snap dat het daar gebeurd is. Het is een hele steile helling naar beneden en dan weer heel stijl omhoog. Het is op het laagste punt gebeurd vlak bij ons huis. Zo jammer. De plek is bij het Zeevisserijcomplex dok 7. Het gebeurde op een dinsdag middag om 17.00 uur lees ik in het kranten bericht. We kwamen van het strand, waar moeder zo graag kwam. Ze had dus een heerlijke middag gehad. Vader schreef in de brief die hij later aan zijn schoonouders schreef dat Marie er de gelukkigste tijd van haar leven had geleid. Dat kan ik zomaar geloven, want ik kom ook graag in de tropen en zeker ook graag aan het strand. Ik herinnerde mij nu ook de kali waar vader in lag. Deze kali komt in de zee uit. Ik zag vader daar liggen met zijn kapotte oor. Mijn oudere zus bevestigde dit later. Van moeder herinnerde ik mij niks. Ze schijnt uit de auto geslingerd te zijn en was op slag dood. De dag daarna is zij begraven op de begraafplaats in Hollandia-Binnen. Die zouden we later die dag ook gaan bezoeken. Gijs en ik hebben de gisteren gekochte bloem op de plek van het ongeluk gelegd. Beetje rond gekuierd. Het is nu een drukke weg. Je kan op google earth de plek ook nog goed zien.
Daddy was inmiddels gearriveerd. Hij stond er al en poosje, maar daar had ik natuurlijk niet op gelet. Er stond nog een andere man bij die in de kerk woonde. De man is nog een uur achter ons aangereden naar dok 5. De man had een helm op, muts eronder en een wind jack aan terwijl de temperatuur al lekker opgelopen was. Er staat nog een gebouw en dat was ten tijde van 1961 het visserijkantoor. Wat het nu is ben ik vergeten.
Het was zeer emotioneel. Na wat foto's en film genomen te hebben heb ik afscheid genomen van deze plek. Toen ik vader vlak voor zijn dood vertelde dat ik naar Hollandia zou gaan zei hij bot wat denk je daar te vinden? Nu weet ik het en vind dit erg belangrijk om te weten waar moeder zo gelukkig is geweest met haar gezin.
Op naar dok 5 waar wij gewoond hadden. Daddy had in middels ook een plekje in de auto bemachtigd. Het is een kleine magere man van 71 jaar. Slecht gebit, voor de rest slecht gekleed zoals iedereen hier van Papua-afkomst. Honkbalpetje op (als het waaide ook achterstevoren). Op naar dok 5. Aan de hand van het fotoboek en aanwijzingen van mijn oudste zus op zoek naar ons huis (na 1 jaar kwam er een koffer met papieren waar het huurcontract in zat met het juiste adres). Ook hier weer een oploop van mensen. De man met de helm en de muts was ook meegekomen. Er had zich nog zo'n persoon bij ons gevoegd. Iedereen bemoeide zich ermee. Met mijn fotoboek tussenin. En Gijs en ik stonden er maar een beetje bij. Uiteindelijk was iedereen er uit waar het was. Iets de berg op en aan de linker kant moest het zijn. De hele stoet achter ons aan. Het was erg komisch allemaal en weer haalde het de droevige lading eraf, net als gisteren in Berg en Dal. Het vermeende huis leek er zeker op ja. Alleen het aanbouwtje zat aan de andere kant, Maar het zou kunnen dat de negatief omgedraaid is afgedrukt in Nederland. De fotorolletjes werden opgestuurde en in Nederland voor de hele familie afgedrukt.
Wij de tuin in en het hele gevolg erachter aan. Het huis was bewoond door een Indische familie. Kwamen naar buiten. Oma, kinderen en kleinkinderen. Tot tranen waren zij geroerd van ons bezoek, toen de gids vertelde van onze zoektocht. De oma wilde mij niet meer loslaten. Natuurlijk kregen wij een glas ijswater. Of het nou ons huis was waren we niet zeker maar we hebben het zo gelaten. Na veel gedoe en afscheid genomen te hebben met de auto naar boven. Kaap Zwartja. Mooi uitzicht over Jayapura, maar wel hoger als op mijn foto's. Dok 5 hield zeker eerder op in 1961. Het is nu ook helemaal vol gebouwd.
Daddy is in zijn werkzame leven bij de politie geweest en zo konden wij bij het voormalig huis van de gouverneur op het terrein en ook daar weer mooie foto's genomen. Toen ik ze later aan tante Corrie liet zien zei zij dat het zeer uniek was om daarbinnen geweest te zijn. Ook weer op de foto met de bewakers van het gebouw. Het deed op dit ogenblik geen dienst, maar het was wel de bedoeling dat er weer wat zou gaan gebeuren.
Door het drukke verkeer naar Hollandia-Binnen waar het kantoor van de krant was, volgens Daddy. Of vader daar werkte weet ik niet want volgens de berichten op internet zat de drukkerij ergens anders. Wat door de buurt gescharreld. Vroeger heette het de Oranjestraat. Daddy wist te vertellen dat toen de Nederlanders weg waren in 1 nacht tijd alle vlaggen en straatnaambordjes waren vervangen en daarvoor in de plaats alles Indonesisch was geworden. Zelfs de inwoners vonden dat allemaal wel erg vlug gaan en op de dag van vandaag zeggen zij "toen de Nederlanders er waren was het beter".
Verder naar de begraafplaats in Hollandia-Binnen. De bloemen die ik gisteren in de begraafwinkel had gekocht had ik bij mij. Ik wist al dat het op de begraafplaats een grote bende was, dat had ik al eerder gehoord. Toen wij weggingen heeft de regering en kennelijk niks meer aangedaan. Ik vond het wel een heel grote begraafplaats. Mooie locatie. Ook stonden er stalletjes voor met verse bloemen, dus die had ik daar ook kunnen kopen, maar ik had nu mijn kunstbloemen al en die liggen er nog wel een paar jaar denk ik. Er stonden nog veel grafstenen met Nederlandse namen, maar ook veel graven van Papoea's. Die hebben een dakje van golfplaat. Ik weet ook niet of er een steen of ander gedenkteken heeft gestaan voor moeder, maar dat zij hier begraven is weet ik van Tante Corrie, want zij was erbij.
De begrafenis was daags na het overlijden op woensdagmorgen. Er waren ook wat buren en collega's van vader bij, maar verder een sobere aangelegenheid. (Vader is kort geleden overleden en die uitvaart was ook volgens zijn wil zeer sober, zonder bloemen en toespraken). Wij kinderen waren er niet bij. Na de plechtigheid is er koffie gedronken bij een buur en dat was het. Vader heeft er nooit meer over gesproken. Wat ik weet ben ik te weten gekomen via Tante Corrie en ook mijn oudste zus, toen 7 jaar, wist zich wat te herinneren toen ik ernaar vroeg.
De gids en een medewerker gingen een steen voor ons zoeken en ook al wist ik dat die er waarschijnlijk niet was liepen wij erachteraan. Het was een woestenij al met al viel het mij toch niet tegen. Het was een vredige plaats en rustig, en een mooie plek zo in de nu grote stad. Gijs en ik hebben een plek uitgekozen en hebben de bloemen in een boom gelegd Paars, roze en geel. De gids vertelde ons dat de kleuren van bloemen op een graf ieder een eigen betekenis hebben, maar ik heb deze kleuren gekozen omdat ik ze mooi vind.
Al met al een hele enerverende dag, waar toch weer door een "medewerker" van de begraafplaats de scherpe randjes vanaf gehaald zijn. Hij wilde graag met mij op de foto voor de muur van de begraafplaats. Toch ook nog een mooie foto met de paradijsvogel erop.
Doodmoe kwamen we in het hotel en hebben nog snel geld gepind voor de reis naar Wamena, want naar verluid is daar geen pinautomaat. Wederom vroeg naar bed.
Dinsdag 8 mei 2018
Naar Wamena. We zijn om 8.00 opgehaald. Vliegen met LION Air naar de Baliem Vallei. Daar heb ik mij wel op ingelezen, want dit is wel echt een toeristische trip. Het is een hoogvlakte van 60 km lang en 16 kilometer breed. De temperatuur is er aangenaam zo in de bergen en we willen er gaan wandelen onder begeleiding van een gids. Blij dat we het geboekt hebben want wanneer kom je anders. Wederom hebben we weer 1 ½ uur vertraging, waarom? We vliegen met een klein vliegtuigje 2x2 stoelen. Weer veel mensen met dozen als bagage. En ook wat toeristen deze keer.
Er zit een moeder voor mij met 2 kleine jongens en die staan te dansen op de stoelen bij het opstijgen. Na 1 1/2 uur komen we aan op Wamena airport, niks anders als een ontvangsthal. Gids kleine Papua staat ons al op te wachten en ook een oudere heer compleet naakt met een peniskoker. Dus ondanks mijn verzoek aan de reisorganisatie lopen en locals ook zo rond om maar op de foto te kunnen met een toerist. Later zouden we deze heer dan ook overal tegenkomen en hem van sigaretten voorzien, want op de foto willen we niet.
Helaas komen de koffers niet aan ondanks dat we er extra voor hebben betaald. Dat schijnt wel vaker te gebeuren. Dan maar geen schone kleren. In het hotel, weer vlak bij de landingsbaan, hebben ze wel tandenborstels en zeep. Toch even gemopperd, want we hebben er wel voor betaald. Hotel is redelijk.
Wamena is best een grote plaats in een vallei met een hoofdstraat. Het is zo arm hier. De mensen zijn vies en vuil en lopen op blote voeten (alleen de Papoea's en die zijn er in grote getalen.) We schamen ons wel een beetje en aan de andere kant breng je ook wat geld mee. De gids heeft haast nooit meer toeristen, alleen in augustus in de feest week. Dan ook wel voornamelijk Europeanen. De gids adviseerde ons om snoepjes en sigaretten uit te delen en geen geld. Dat is een goede tip en maakt het ook minder gênant. De mensen zijn er ook erg blij mee.
's Middags een rondrit gemaakt in de omgeving. Eigenlijk is er voor een toerist niet veel te doen. Het is een vlak gebied tussen de bergen. De temperatuur is net als bij ons op een mooie lentedag. Er is veel landbouw met groente, zoete aardappel en koffie. Daar gaan we wat van bezichtigen. De gids doet zijn best om ons een gevarieerde trip te laten maken, maar eigenlijk wandelen we liever. De omgeving is wonderschoon met de hoge bergen en daar op de terrassen met de landbouw. Je kan haast niet geloven dat er wat op kan groeien.
De gids wil met ons naar de markt. Wij zijn verwende toeristen en hebben al veel markten in het buitenland gezien, maar nog nooit zo een. Het was een vieze bende. De varkens lopen tussen de mensen die op kleden hun waar aanprijzen. Het is zo vies. We gaan door, hier hebben we echt niks te zoeken. Dus we stellen voor om te gaan wandelen. Ja en dat was leuk. Langs de Kalie Baliem. Er zijn hangbruggen zo oud, maar daar gaan we wel overheen. De rivier kolkt eronder door, maar het gaat goed. Al gauw hebben we een horde kinderen achter ons aan, die we al van snoep kunnen voorzien, maar dan worden het als maar meer. We nemen het voor lief.
In het hotel kunnen we niet dineren, dan de straat op. Er is geen straatverlichting, het is aardedonker. Slechte stoepen en een open riool. Op aanraden van de gids eten we verderop in de straat. Het is een Chinees, heel sober. Ze hadden geen bier dan maar een blikje cola. Bleek later dat ze er 4 op voorraad hadden, want de volgende keer dat we er waren verkochten ze nee. Er is verder niks te doen, ook niet in het hotel, geen t.v. of internet. En eigenlijk waren we ook te moe om te lezen.
Reacties op dit artikel via het forum
|
