|
Woensdag 9 mei 2018
Weer vroeg wakker want op een of andere manier komen vliegtuigen of vroeg in de morgen of laat in de middag aan. Het ontbijt was zeer karig in een ongezellige ontbijtzaal. Er zaten nog wat Aziaten maar zo te zien geen toeristen. De gids kwam ons halen, om de koffers op te halen. We hadden er niks uit nodig, dus gelijk gaan toeren in de bergen. Erg mooi, met niks te vergelijken in Europa of Amerika.
Tussen de middag gegeten in Wamena in een soort hippe koffietent. Industrieel ingericht, schril contrast met wat we gisteren op markt hebben gezien. Het duurde erg lang eer dat we ons eten hadden en de gids werd ongeduldig. Zat aan zijn schema vast.
's Middags naar een tradioneel dorp geweest (als je meer wilt weten daarover lees dan de reisgidsen op internet maar). Rond huisje met een rieten dak. De huisjes zijn voor toeristen en staan wel in een dorp waar de bevolking zelf ook woont. Toen naar het "echte" dorp van de mummie. Zodra we aankomen schieten de mensen hun hut in om hun tradionele kleding aan te doen. Dus de peniskoker voor, hoofd tooi op en rieten rokjes aan en vragen 5 euro p.p. voor een foto. Staan opgelijnd met 5 naast elkaar, dan moet je dus 25 euro af rekenen. De gids had ons al gewaarschuwd om het niet te doen. Beetje spijt hebben we wel, maar het bedrag gaat natuurlijk nergens over. Maar we kwamen voor de mummie. Ik had het van te voren bij het reisbureau opgegeven dat dit niet de bedoeling was van de reis, maar kennelijk zat er toch in het pakket. Nou laat dan maar komen. Uit een hut werd een geval gehaald van ongeveer 75 cm groot. Het was zwart geblakerd en zat in hurkzit. Het was een opperhoofd van het dorp van tig jaar geleden.
Met hem mochten (moesten) we gratis op de foto. Dat was het.
Een oudere heer, naakt met een peniskoker, kwam nog bedelen of we op de foto wilden en op de parkeerplaats werden we nog belaagd door vrouwen die ons souvenirs wilden verkopen. Wel zielig, maar zo commercieel.
Verder naar een echt dorp waar 2 families woonden. De mannen waren op het land bezig met een jongere vrouw. De oudere vrouwen waren er niet meer, als ze uitgebaard zijn worden ze vervangen voor een jong en sterk exemplaar. Ook weer sigaretten uitgedeeld. Meer was er niet te doen.
Huiswaarts naar het hotel. Weer gegeten bij de Chinees nu met sprite erbij. Toch weer leuke dag gehad en tevreden gaan slapen. Wel met een schone pyjama aan.
Donderdag 10 mei 2018
Vandaag de wandeling. Het was prachtig. Langs de bergkam waar ook de plaatselijke bevolking, veelal vrouwen, loopt met een draagzak op de rug met een band over het hoofd. Er zit een kind in en de groente die geoogst is en beneden in het stadje verkocht moet worden.
Het is toch aardig warm en daarom vermoeiend. De omgeving was weer prachtig onderweg. Jammer dat er zo weinig toeristen komen om het ook te zien en Dat zou ook goed zijn voor de economie.
Aan het eind van de bergkam is een vrij nieuwe hangbrug over de rivier. Daar stond de auto van de gids en daar lagen lunchpakketten in. Die waren niet echt lekker, dus aan een paar kinderen uitgedeeld en die waren er weer blij mee.
Via een omweg naar het hotel. Na het opfrissen nog even door Wamena gewandeld. Er is wel een groot verschil waar de Indonesiërs wonen of de Papoea's. Indonesiërs wonen in rijtjeshuizen, zoals bij ons in de jaren 60 met mooie aangeharkte tuintjes ervoor. De Papoea's achteraf, of in de heuvels, met een stukje land erbij waar groente wordt verbouwd.
Wat wij nog wel opvallend vonden is, dat wij zagen dat op de markt 2 toeristen aan het afdingen waren bij een vrouw die bananen op de grond zat te verkopen. Je wilt de markt niet verpesten, maar dit gaat mij toch te ver om op een plaats te gaan afdingen…
We hadden geen zin meer eten in een restaurant dus in de kamer wat geknabbeld met een fris erbij. We zijn wel klaar met Wamena en vliegen morgen weer terug naar Sentani
Vrijdag 11 mei 2018
Terug naar Sentani. We vlogen om 9.00 uur. Dus weer vroeg uit de veren. Het vliegtuig ging uiteindelijk om 10.00. We hebben met klem verteld dat de koffers mee moesten omdat we de volgende dag vroeg zouden vertrekken en we dan de koffers echt mee wilden hebben. Na 1 uurtje vliegen kwamen we weer aan op Sentani en ja hoor de koffers waren mee.
Zaterdag 12 mei 2018
Met de shuttle naar het vliegveld. Weer 30 minuten later. Wat is dat toch iedere keer?
Ik had het er erg moeilijk mee om het eiland te verlaten, het was net of ik moeder verliet net nu ik haar gevonden had. Zonder problemen op Bali aangekomen alwaar er een auto met chauffeur klaar stond om ons naar Jasri te brengen.
Tot zo ver mijn verslag van de reis naar vm. Nieuw-Guinea.
Met veel dank aan mijn man Gijs die mij deze reis heeft gegund en mij met veel geduld en liefde heeft bijgestaan onder vaak slechte omstandigheden.
Reacties op dit artikel via het forum
|
