Mijn Reis met de "KEERKRING" en verblijf in Nederlands Nieuw Guinea (2)

John M Clemens Dienstplichtig militair KLU lichting 59 -12 40.11.08.063

We hadden enige tijd gereden toen de bus stopte en wij even gingen rondwandelen in een dorpje aan de rotskust van het eiland. Die rotsen waren duizelingwekkend hoog. Diep onder ons lag de zee met daarin grote rotsblokken. De bus uitstappend werden we allereerst overstroomd door 'n hoop kleine jongetjes, op blote voeten, want de bevolking schijnt daar zeer arm te zijn door de vertegenwoordiging van enige grootgrondbezitters ( leenheren). Zij vroegen ons om sigaretten en geld en hingen als klitten aan onze lichamen. In 'n klein cafétje zonder licht, want elektrisch licht hebben ook al die huisjes niet, kochten we een flesje bier, waarna het hele huisje op z'n kop werd gezet om wisselgeld te kunnen vinden. Door luid getoeter van de autobussen gingen we het café uit en stapten weer in. Het was inmiddels 15.15 uur geworden en het schip zou 's avonds om 11.00 uur weer vertrekken, want we moesten alleen maar water tanken. Toch gingen we eerst nog via allerlei heuvelachtige wegen, die allen, en dit is ook voor het hele eiland zo kenmerkend, waren afgezet met stenen muurtjes. Op elkaar gemetselde rotsstenen; elk stukje land, elk grasveldje was met die muurtjes afgezet.
We kwamen toen bij een ananas kwekerij en wat er toen gebeurde verbaasde mij. We werden naar binnen geloodst en zijn enige kassen langsgelopen en toen werd onze aandacht getrokken door 'n, weer donker, lokaaltje, alwaar reeds anderen van ons schip aanwezig waren. Daarbinnen stonden Portugese jongens en meisjes met bladen waarop ananaskoekjes lagen, glazen ananassap en enorme schalen met stukjes ananas stonden. Ik heb me werkelijk overdadig te goed gedaan aan deze lekkernijen. Er stond ook 'n ober ananaslikeur te schenken; heerlijk is dat, lekker koud, maar bijzonder pikant. Het huis dat erbij hoorde, alwaar een Portugese schone voor het open raam stond, deed mij denken aan een Spaanse villa, Enorm luxueus. We reden nu weer via het stadje aan de haven: Porta del Gada, terug naar het schip.
We zijn nog wel even het stadje ingegaan en hebben nog even ieder, 3 pas verworven vrienden; John, Carl, Roy en ik een fles wijn gekocht voor 4 Hollandse guldens.
's Avonds zijn we voor mij ongemerkt vertrokken, want ik sliep reeds. Toen ik mij vanmorgen gewassen en gegeten had, ging ik naar het dek. De zon scheen en de zee was mooi glad. Ik heb nu ook haaien en dolfijnen gezien, welke laatsten met een boog boven het water springen om lucht te happen. En dat doen ze voor zover ik heb kunnen zien met scholen van tientallen. De dag is verder rustig verlopen met het branden in de zon, het eten van ananas, het luisteren naar mooie muziek en het kijken naar de mooie zee. Vooral met zonsondergang. Dit is onbeschrijfelijk. De zee verandert van lichtblauw naar rood en grijs en tot slot zwart. Maar de wolken, mogelijk nog fantastischer. De wolken veranderden geleidelijk naar mate het ondergaan van de zon in kleuren ; donkerrood met diepblauwe randen en iets verder naar de nacht weer zwarte wolken met 'n lichtrode spleet in die wolken. Dit deed erop lijken of men door 'n brievenbus naar het lichtrode heelal kon kijken. Ik was diep onder de indruk van deze eerste zonsondergang op zee. Ik hoop dit nog vaker mee te maken. Aardig verbrand door de zon ga ik mij nu na het lessen van mijn dorst met enige gratis tinnetjes bier ter ruste begeven. Dit was een mooie dag op een bijna golfloze zee.

09 Oktober 1960 Zondag 13.00 uur:
Zo, lekker gegeten: Patat, appelmoes, tomatensoep, konijnenvlees en pudding. Het eten aan boord is overigens bijzonder goed. Op het ogenblik ben ik al zo bruin, alsof ik een maand aan de Riviéra heb gelegen. Ik doe iedere middag zo'n 20 minuten "body building" met Roy. Vanavond zullen we waarschijnlijk het eiland Dominique passeren en dan arriveren we Woensdagavond in Willemstad, alwaar we de Donderdag zullen doorbrengen. We zijn enige dagen op het schema voor vanwege de kalme zee. Ik heb gehoord, dat deze boot de regering iedere dag ca. 5.500 gld. kost. Maar nu genoeg voor vandaag: het is Zondag !

10 Oktober 1960 Maandag
Gisteravond was 'n leuke avond. Op het tussendek stond alles klaar voor de band, 'n gezellig samenzijn verzorgd door de Welzijnszorg onder het motto: "Uw wel zal ons een zorg zijn". Johny Postma vertolkte uitstekend de "Keerkring Elvis Presley" Toen speelde de band weer andere muziek en toen verscheen Adam het Pakistaanse bemanningslid op het podium.

Hij begon zijn liedje met te zeggen: "Goede avond maten". Ook de overste en de kapitein van het schip waren aanwezig. Toen zong hij een eindeloos schijnend rock and roll lied uit Pakistan. En steeds als het einde van het liedje scheen te zijn gekomen. begon hij weer met : "Piele Piele Piele ". Ik had buikpijn van het lachen. Toen speelde de band populaire melodietjes en wij zaten op ca. 1,5 mtr. boven achter de band op luchthoorns. Toen ging ik meefluiten met de liedjes en werd "ontdekt". Ik werd eenvoudigweg als de kunstfluiter Johny Clemens aangekondigd en moest ik kunstfluiten. "Wilde Orchidee"heb ik toen maar gefloten. Het staat ook nog op de band.
's Avonds laat hebben we ook nog erg gelachen, want toen gingen we jongens die helemaal niet dronken waren met z'n allen naar bed dragen. Er waren wel dronken: die kotsten alles onder. Van 5 jongens zijn hun rantsoen bonnen ingetrokken. Twee mogen er morgen in Curaçao niet passagieren. Vannacht is er water in het ruim gestroomd. Mijn slippers waren 3 bedden verder gedreven. De zee is ook wat ruwer, maar zeeziek word ik, geloof ik, niet.

14 Oktober 1960 Vrijdag
De klok is vandaag weer 'n half uur teruggezet. Dit is nu in het geheel 5,5 uur. Dat ik dit niet eerder heb geschreven, over dat terugzetten van de tijd iedere keer, spruit eenvoudig voort uit het feit, dat ik niet in het bezit ben van een horloge. Ik zal mijn vertellingen maar weer aanvangen en dan wil ik beginnen met Donderdagmorgen. Toen ik om 7.30 uur naar boven ging, lagen we gemeerd aan de kade van de KNSM- De Ruyterkade in Willemstad op Curaçao. Het viel ons toen al op dat er op dat tijdstip zich zoveel mensen op straat bevonden en dat er zulke enorm grote Amerikaanse wagens reden. Ik zag nieuwe Chevrolets rijden en men kan daar kennelijk alleen maar hard rijden. Toch werd het nog 10.15 uur voor we onder leiding van een sergeant en na ontvangst van fl.5.—Antilliaans geld de stad ingingen. Over de Pontjesbrug, dit is 'n op bootjes drijvende brug, gingen we de betere winkelwijk in. In een mooie winkel, alles leek luxe, vanwege de olie en goed geventileerd, kochten we kaarten. We wandelden langs een kade, waar in het water allemaal boten lagen met een zeildoek overspannen dat reikte tot over de kade. Daaronder boden marktlieden hele trossen bananen aan voor 15 cent per tros. Trouwens alles op Curaçao vonden we erg goedkoop. We gingen naar het postkantoor, ook al 'n enorm luxe gebouw, kochten postzegels en verstuurden onze kaarten. En de vrouwen die daar liepen waren in een woord fantastisch. Weliswaar tegenover ons gereserveerd, maar toch! We moesten ons weer terughaasten naar de boot, want om 12.00 uur werden we terugverwacht. Toch zijn we nog even 'n Supermarkt zelfbedieningszaak ingelopen en hebben wat ananas enz. in blik gekocht. Aan boord terug, aten we een merkwaardig recept. nl. zuurkool met worst ! Om 14.00 uur werden we na gekozen te hebben tussen excursie en zwemmen, het laatste kiezende, met een Marine truck naar een zwembad van de Marine aan zee gebracht. We kregen ieder 2 bierbonnen en 2 limonadebonnen. Roy en ik hebben toen van enige marineklanten duikbrillen en snorkels geleend en zodoende hebben we de gehele middag in het water gezeten. Die vissenwereld, die stilte, die kleur en pracht, dit alles is onbeschrijfelijk mooi. Hele scholen zilverwitte vissen hingen onder ons in het water en bij een handbeweging ging er een trilling door die hele school. Ik zag ook nog gitzwarte, platte vissen en vissen met een lange punt ; die vissen hadden wel een lengte van 50 cm. In Biak komen die vissen en veel andere soorten nog meer voor, schijnt. Om 17.00 uur vertrokken we weer. Die mariniers reden als gekken en die truck reed soms op 2 wielen want het land was heuvelachtig en de wegen gekronkeld. We gingen weer eten en om 18.15 mochten we weer passagieren. We waren met 5 soldaten en 1 sergeant. Voor we de wal opgingen hadden we aan boord reductiekaartjes gekocht van de Marine voor de bioscoop. De sergeant had deze niet en zodoende zei hij tegen ons: "Ik zie jullie wel weer om 22.00 uur bij bioscoop West End. We namen een grote Amerikaanse slee - Desoto- in dit geval. Het was zo, dat al die auto's een betrekkelijk vaste route reden. Wie hij onderweg tegenkomt, neemt hij mee, waardoor je met 5 vreemde mensen in een auto kan komen te zitten. Voor je gaat rijden bespreek je de prijs met de chauffeur. Die wagens zijn meestal niet van die kerels. Ze huren ze voor ca. fl 20 per dag en ze betalen voor benzine fl. 0.12 per liter. Hij bracht ons naar een dancing, waar geen dansen was. We moesten daarvoor fl 0,35 de man betalen en het was helemaal in Emmastad 8 km. van Willemstad verwijderd. Weer terug in Willemstad, nu voor fl. 0.60 de man, want het was intussen 20.30 uur geworden, gingen we Hotel Curaçao binnen. Dit is het meest luxueuze hotel wat ik ooit gezien heb. Je struikelde over de bedienden, de leuning van de trap was van goud, alles glas en zelfs een zwembassin. 'n Bandje speelde zacht enige muziek en wij dronken wat. De prijs van de consumpties viel ook weer bijzonder mee. Je betaalde daar in dat voor Amerikaanse miljonairs bestemde hotel voor een rum-cola fl.1.. Daarna zijn we naar een Chinees gegaan en bestelden nasi. Dit duurde te lang om nog op te eten en daarom liepen we alle vijf met een portie nasi weer terug. De sergeant oppikkend gingen we naar de boot.

Ook voor reacties op deze herinneringen kun je terecht op het prikbord/forum.