Mijn Reis met de "KEERKRING" en verblijf in Nederlands Nieuw Guinea (1)

John M Clemens Dienstplichtig militair KLU lichting 59 -12 40.11.08.063

Als dienstplichtig soldaat met een prachtige job op Soesterberg heb ik enige maanden bijgetekend om deze mooie reis mee te mogen maken. Overigens werden deze maanden ruim gecompenseerd met het uitgestelde vertrek en de vakantieperiode nadien. Ik heb deze reis een dagschriftje bijgehouden welke hieronder letterlijk verwoord.

27 September 1960:
Hier begint dan de "grote"reis van 'n dienstplichtig soldaat per boot naar Nieuw Guinea. De avond voor het vertrek van mijn ouderlijk huis had mijn Moeder 'n gezellig avondje georganiseerd, alwaar ook mijn 3 vrienden Barend, Frans en Henk aanwezig waren. Het was reuze gezellig en van vele bekenden en familie heb ik blijk van medeleven gehad betreffende de situatie, in hoeverre mijn leven op dat ogenblik ook ingesteld was, daar ik mij , zoals ik eerlijk moet bekennen, niet goed kon oriënteren en het liet mij op dat moment ook enigszins koud, dat ik voor een jaar wegging. Later zal dat misschien wel veranderen. Nu zit ik hier op 27 Sept. 1960 in de restauratie van het C.S. Amsterdam op de trein te wachten van 20.15 uur, daar ik de vorige net gemist heb. Mijn broer Peter heeft mij op de brommer naar het station gebracht. Het trof mij, dat toen wij wegreden van ons huis alle buren mij ook gedag zwaaiden; echt leuk. Ik heb ontzettend veel lekkere dingen gekregen: van banaan, worstjes in blik, een zak snoep ter grootte van de zak van Sinterklaas tot en met een Edammer kaasje. Nu zal ik verder afwachten tot ik op de basis aankom.

Ouderlijk huis: Wittenburgergracht 7 *** Amsterdam

28 September 1960 12.30 uur.
Volgepropt volgens onze Luchtmacht ideeën liggen we in ruim 3. Gisteravond, zeg maar, vannacht zijn wij uit Soesterberg vertrokken na het het nuttigen van soep, brood, banaan en een reep en om ca. 01 uur aangekomen in IJmuiden. Om 04.uur had ik mijn bed en al mijn bagage in 't oog. Gewacht hebben we toen tot 8.30 uur op een minister, waarvoor we ook nog in de houding moesten gaan staan. Er waren veel mensen en toen het schip zich los maakte van de kant, speelde de Luchtmacht Band: The Saint Louis Blues. Toen kwamen er tezelfdertijd 16 Straaljagers in formatie over en wij vertrokken. Langzaam zag ik de streep "Holland" kleiner worden. Tot ver uit de kust kwamen de straaljagers laag overvliegen. Nu maar wachten tot we de kust van Engeland in het zicht krijgen, dan zal ik daar een foto van maken.
21.30 uur: Wij zijn Engeland bijna voorbij. Ik heb nu natuurlijk geen foto kunnen maken want het is donker. Ik heb van 14.00 – 18.00 uur geslapen en ben lekker uitgerust. Van warmte is nog geen sprake, maar ik hoop over ca. 3 dagen al lang en breed in mijn zwembroek te lopen. We aten vanavond : rijstsoep, bloemkool met aardappelen en een karbonaadje met een sinaasappel toe. Van messen hebben ze op dit schip nog niet gehoord. Met de bedienden hier valt nu wel te praten. Het zijn er ca. 30 en allen uit Pakistan en zij spreken een beetje Engels. We hebben een zestigtal bonnen gekregen die alleen geldig zijn op de dag van de nummering. 1 bon geeft recht 2 tinnen bier of 1 tin jus d'orange; het laatste smaakt meer naar grapefruit. Niettegenstaande dit alles valt het natuurlijk zoals altijd wel mee. Ik hoop vannacht niet zeeziek te worden.

01 Oktober 1960 19.00 uur.
Dag beste dagschrift, daar ben ik weer. Ik ben inderdaad 2 dagen zeeziek geweest. Je bent dan niet ziek, maar voelt je beroerd, gammel en alles wat je eet, doet je weer overgeven en als er niets meer over te geven valt, gaan de braakneigingen gewoon door. Elke beweging die het schip maakt, doet je maag binnenstebuiten keren. Nu kan ik gelukkig alles weer eten, van vette worst tot soep, zure haring en pannenkoeken toe. Ik heb vanmorgen een baantje gehad, maar daar ben ik inmiddels weer vanaf. Dat was het ruim schoonmaken. Ze hadden mij nodig als typist voor de scheepskrant, waarvan ik al een exemplaar heb. Ik zal dus de gehele reis wel daarvoor moeten werken. Lekker hoor! Morgen ga ik brieven schrijven of liever gezegd typen, want dat gaat mij beter af. Op dit ogenblik zit 'n jongen op een gitaar te spelen en hij doet dat goed. We zullen Maandag in de Azoren aankomen.

02 Oktober 1960 Zondag
Je merkt er hier niet zo veel van dat het Zondag is. Ik heb brieven en kaarten naar huis en kennissen geschreven. Morgen gaan we passagieren. Het weer is niet zo best, de golven komen van de zijkant, waardoor het schip rolt. Ik heb geen baantje meer en de rest van de dag niets beleefd. Bonjour !

04 Oktober 1960 Dinsdag
Gisteren zijn we dan aangekomen. Om ca. 11.00 uur kwamen we de haven van St. Miguel, 'n eiland van de Azoren binnen. Om 12.45 uur waren we pas aan de kant, want voordien waren enige malen de landvasten geknapt, wat met een hevige knal gepaard ging. Maar voor we de wal opgingen was het reeds 13.45 uur. Die tijd werd ons gekort door enige parlevinkers, die met hun kleurrijke artikelen, van shawls tot naaktfoto's elkaar beconcurreerden, tot een van ieder de oorspronkelijke prijzen van hun verkoopartikelen waren gedaald tot een derde. Ik heb toen ook een ananas gekocht, waar ik een Hollandse gulden voor moest betalen. Toen kwamen er op de kade bussen aanrijden en een ieder van ons kreeg aan boord nog 20 Escudos. Dit zijn 100 centavos. 1 Escudo is in Nederlands geld omgerekend 13,5 cent. De bussen reden ons het eiland over. Dit is iets fantastisch. We kwamen door verschillende dorpjes. Niemand scheen er werk te hebben. De huizen op het eiland waren geschilderd in de kleuren : groen, blauw, roze, geel, oranje en wit en dit is een machtig gezicht met overal hoge heuvels en smalle, stoffige, weggetjes, waar overigens alleen maar taxi's op reden, die herkenbaar waren aan het feit, dat het zwarte wagens waren met groene daken. Bij iedere bocht toeterden de chauffeurs met een lawaai, dat mij deed denken aan scheepshoorns.

Ook voor reacties op deze herinneringen kun je terecht op het prikbord/forum.