EEN BIJZONDERE REIS (1)
Dit is een verhaaltje over de 5D-ontdekkingsreis van Gerda en Piet door Indonesië èn Nederlands-Indië, gezien door de bril van broer Erik.
GERDA VINDT HAAR OPPERHOOFD IN PAPUA.
Er zijn nostalgie-reizen en … er was het avontuur van Noordwijkerhoutse Gerda in de donkere oerwouden van het voormalig Nieuw-Guinea. Op het eiland van de Papua’s ging ze op zoek naar haar eigen en haar familieverleden. Wat een reis was dat! Samen met vriend Piet. Want met het stijgen der jaren werd ze steeds harder door die heimwee-magneet naar de andere kant van de wereld getrokken, haar geboortegrond. Piet zag dat en maakte haar droom waar.
De voorgeschiedenis.
Zo’n driehonderd jaar geleden viel dit enorme eiland met zijn bergen, moerassen, regenwouden, wilde rivieren, paradijselijke palmenstranden en woeste bewoners in handen van de Nederlanders. Eeuwenlang bleef het dood kapitaal … wat móést je met zoiets onherbergzaams en onvriendelijks. Pas na lange tijd waagden de dapperste avonturiers zich verder landinwaarts dan het strand. De Opa van Gerda was één van hen. Als officier in het Koninklijk Nederlands Indisch Leger, het KNIL, trok hij diverse malen diep de oerwouden in. Gedreven door overtuiging, plichtsbetrachting, avontuur én … goudzucht. Het Papua-gen was in haar DNA aangebracht, Gerda’s DNA dat al een mengelmoesje was van Hollandse en Javaanse genen. Langzaam werd het grote eiland bevolkt door dappere lieden die stukken oerwoud in cultuur brachten en akkers aanlegden. Dat was zo gek nog niet, want steek een bezemsteel in Papuagrond en een maand later had je vruchten. Zo groeide de Nederlandse bevolking op Nieuw-Guinea en veroverde in vreedzame samenwerking met de oorspronkelijke bewoners, de Papua’s, steeds meer landbouwgrond op het oerwoud. Er werden havens aangelegd, steeds grotere schepen konden steeds meer goederen en mensen aanvoeren en de primitieve nederzettingen groeiden uit tot dorpjes en steden. Zo ontstond het prachtige stadje Manokwari. En terwijl in de jaren dertig van de vorige eeuw steeds meer landgenoten het overbevolkte Java verlieten om hun kansen op Papua te beproeven vloog de wereld in brand. Eerst in Europa en aansluitend in Azië waar Japan een Groot Oost-Aziatisch Rijk wilde stichten. De eerste en bijna fatale slag brachten ze op 7 december 1941 toe; de Amerikaanse oorlogsvloot werd te Pearl Harbor in één klap vrijwel verwoest. De Nederlands-Indische Regering verklaarde Japan de oorlog. En dat hebben ze geweten ook! Het door jarenlange wereldvreemde politiek ernstig in verval geraakte KNIL was geen partij voor de oorlogsmachine uit Japan en Nederlands-Indië werd in een paar weken onder de voet gelopen. Overal gaven de KNIL-eenheden zich over aan de Zonen van de Tenno Heika uit het land van de Rijzende Zon. Behalve op Manokwari!! Onder leiding van de Commandant, de Kapitein Willemsz Geeroms, trokken de soldaten, tezamen met politieagenten, ambtenaren van het Binnenlands Bestuur en gewone dappere burgers zich terug in de bossen en bergen achter Manokwari. Zij weigerden zich over te geven en kozen voor de guerrilla-oorlog.
Jarenlang wisten zij de Jappen vanuit hinderlagen te bestoken en stand te houden. De overmacht werd echter te groot en de ontberingen te zwaar en na twee jaar strijd viel de dappere Kapitein samen met het grootste deel van zijn eenheid in handen van de wrede Jappen. Een klein groepje onder leiding van de sergeant Kokkelink wist de overrompeling te voorkomen en bleef doorvechten. Kapitein Willemsz Geeroms werd demonstratief voor het oog van alle overlevenden in Manokwari wreed om het leven gebracht. Kokkelink hield vol, dankzij zijn vrienden Barend en Lodewijk Mandatjan, twee stamhoofden van de Papua’s. De groep werd gevonden door Nederlandse Commando’s en geëvacueerd naar veilig gebied. Barend bleef achter. Kokkelink werd gevraagd terug te keren naar die hel om de vrouwen en kinderen te bevrijden die in de buurt van Manokwari in een concentratiekamp crepeerden. Hij deed wat hem gevraagd werd en wederom met hulp van Barend en zijn Papua’s wist hij ze te bevrijden en naar de kust te transporteren en daarmee honderden levens te redden. Barend en Lodewijk ontvingen van Koningin Wilhelmina het Bronzen Kruis van verdienste, een hele hoge onderscheiding.
Ook voor reacties op deze herinneringen kun je terecht op het prikbord/forum.