|
schoenen, stropdas inleveren. Op transport naar Nieuwersluis, eerst
cellulair, dan strafdienst - stormbaan, op de bunker schieten. De
sergeants daar zijn Koreagangers, in het denkpatroon van die lui
past hij natuurlijk helemaal niet.
Of hij niet een beroep wil doen op de dienstweigeringswet? Jawel,
maar dat is helemaal op geloof gebaseerd, en hij doet het om geen
geloof. Hij wordt vrijgelaten, met order zich te melden bij het
garderegiment Jagers in Harderwijk.
Als hij daar klaar staat voor weekendverlof wordt hij er opeens
uitgepikt voor brandpiket. Dat blijkt een soort verzamelpunt te zijn
van mensen die om één of andere reden achterbleven bij het vertrek
van het troepenschip, die gaan alsnog naar Nieuw-Guinea. Tom
natuurlijk niet.
Opnieuw een schreeuwende grootmajoor, opnieuw achter de deur. Als
hij gelucht wordt lopen twee soldaten naast hem, de bajonet op het
geweer. Opnieuw Nieuwersluis. Met een ijzerdraadje neemt z'n meisje
de maat van zijn vinger, voor de verlovingsring. Het wordt een
krijgsrechtszaak, de verdachte wordt overgebracht naar het
Oranjehotel, de gevangenis in Scheveningen. Voor de bewakers daar
ben je tenminste geen crimineel, die behandelen je normaal. Wel moet
Tom naar de psychiater, die maakt een EEG, allemaal van die
lichtflitsen en zit maar te lullen over angsten, of hij wel weg
durft van zijn moeder, misschien bang is voor slangetjes. Tom is op
zijn hoede, als je S-5 wordt krijg je nooit een baan. Als de zaak
voorkomt is het leger op Nieuw-Guinea alweer bezig zijn biezen te
pakken. Tom krijgt twee jaar met aftrek, in de jeugdgevangenis
Nieuw-Vosseveld in Vught. Zwaar gezeten heeft hij niet, zoals de
vakmensen dat noemen. Je moet geestelijk bezig blijven anders ga je
er onderdoor aan dat suffe werk - wasknijpers maken, pitriet
rondbrengen, schroefjes tellen. Daar moesten er honderd van in een
zakkie, maar Tom is handig en maakt een gevoelig weegschaaltje dat
er precies genoeg afweegt. Maar dat mag niet.
Hij denkt er niet aan om met Koninginnedag gratie te vragen. Als ze
vinden dat hij het verdient moeten ze het maar geven, hij vindt niet
dat hij fout is geweest.
Na veertien maanden komt Tom vrij. Op een spoorviaduct leest hij Tom
Clardij moet vrij'. Er moet van alles te doen zijn geweest rond zijn
persoon. Communisten aan de poort in Nieuwersluis. Stapels brieven,
als hij uit Vught vertrekt krijgt hij schoenendozen vol mee, nog
ongeopend, sommigen met geld bijgesloten.
Hij praat nooit meer over die tijd. Maar je sleept 't wel met je
mee. Dat je je afvraagt, is het nou werkelijk van invloed geweest
wat je deed? Maar 't is het principe. Makkelijk zat.
„Wanneer de tijd daar is, valt aan," beveelt de commandant van
de Indonesische |
|
valschermtroepen, „schiet meteen als de huid wit is, is ze zwart
wacht dan."Soekarno wordt steeds driester. Hij heeft de algehele mobilisatie
afgekondigd. De Telegraaf meldt angstaanjagend dat vijfduizend
woeste Dajakkers, zeer geoefend in het doden met blaasroeren en
vergiftigde pijlen, gereed staan om zich bij de bevrijdingstroepen
te scharen.
Het gevaar wordt pregnant. Telkens nieuwe berichten over gelande
indringers. Bij Fakfak, Onin, Nemboektep, Mamboemiboemi. Eerst komen
de infiltranten met vijftig, na april met vijfhonderd per maand.
Kunnen wij de dreiging aan? De schout-bij-nacht meent dat hij de
situatie voorlopig onder controle heeft. Sinds de aankomst der
versterkingen heeft hij 9600 man ter beschikking. Iedere dag wordt
kampongverkenning gevlogen. Is de kust veilig dan liggen de
witgeschilderde boomstammen evenwijdig, is er onraad dan laat het
dorpshoofd ze gekruist leggen.
De jagers voor de zuidkust kunnen met hun radar de Indonesiërs als
het ware zien opstijgen van hun basis, 't Zou alleen mooi zijn als
ze in de lucht steun kregen van de Hawker Hunters. Maar de
straaljagers zijn typische day-fighters, hun range is beperkt en de
airstrips langs de kust zijn bij lange niet geschikt om te refuellen.
Men vindt er iets op. Als via de verbindingen vernomen wordt dat de
Indonesiërs in actie komen klinkt over de radio luid het bevel de
straaljagers startklaar te maken. Scramble the Hunters! De
misleiding lukt. Krijgsgevangen infiltranten blijken te menen dat de
straaljagers buiten hun basis op Biak ergens op de Vogelkop nog een
geheim vliegveld hebben. Maar hoe lang lukt de truc? Scramble the
Hunters?
□
De lamlendigheid, de lethargie, het staat haaks op de
voorstelling die je ervan gemaakt hebt en die toch iets van avontuur
had. Dat is de desillusie. Langzamerhand ga je hopen dat er in
godsnaam eindelijk iets zal gebeuren, je komt tot rare dingen. De
sergeant laat maar eens oefenen of de maten in nood een geheim
kunnen bewaren. Het fanatieke rotjong dat de -proef ondergaat geeft
geen krimp, al drukken ze nog zoveel brandende peuken in zijn nek
uit. Als hij met zijn brandwonden naar de hospik gaat komt het
geintje uit.
De korporaal komt opeens tot bezinning als hij vurend met zijn bren
tien meter voor de linie uit over het strand rent, helemaal high.
□
Als de verpleger met de patrouille de kampong binnenkomt gaat
iemand rond en roept dat de mantri er is. Dan staan ze meteen in |
|
