wordt er treurig van. De Verenigde Staten willen ons blijkbaar verhinderen Nieuw-Guinea adequaat te verdedigen. Terwijl ze ondertussen met wapenleveranties de Indonesische aanvalskracht versterken!
Collega Luns is woedend en draagt onze ambassadeur te Washington op scherp te protesteren. „Dit is niet meer neutraal," zegt Van Roijen op het State Department. ,,Maar ja," meent hij achteraf, „van hun standpunt was het weer niet neutraal tegenover Indonesië als zij het wel toelieten."
Protesten baten niet. Een DC-8 die al te Anchorage is blijft er aan de grond omdat het toestel in Tokio niet zal mogen landen; twee DC-7's stijgen op om de jongens verder te vervoeren. Een kleumend gezelschap stuurt een kiekje naar het vaderland: „In de kou dankzij J. A. C. Lindeman." Want De Telegraaf geeft Guus en zijn vader de schuld van de internationale commotie over het militair transport.
Lindeman senior, directeur van de handelsonderneming Faam, heeft namelijk een geding aangespannen tegen de Staat der Nederlanden. Hij wenst niet dat zijn zoon vermomd als ambtenaar naar Nieuw-Guinea wordt verscheept. De jongen zou zodoende de bescherming die de Conventie van Genève militairen biedt ontberen: „Als ik boven Indonesië zou neerstorten zou ik zo als spion tegen de muur gezet kunnen worden."
In afwachting van het geding wordt Guus' vertrek uitgesteld, en meteen komt Sytze Bosgra met een actiecomité in het geweer. Bij de kazernepoort worden strooibiljetten uitgedeeld: „Eist daarom bij transport Uniform en Militair Transport. Weet u dat reeds een zaak aanhangig is gemaakt? Dat deze militair voorlopig niet naar Nieuw-Guinea gaat?"
Maar pa Lindeman verliest de zaak. Er is helemaal geen oorlog met Indonesië, zodat de Conventie van Genève niet van toepassing is. De jongen moet meteen weg. Maar hij krijgt influenza, zodat hij pas eind februari afreist. De pers toont grote belangstelling, de zaak heeft internationaal de aandacht getrokken. Denk erom, waarschuwt de kapitein, als er wordt omgeroepen: 'Telefoon voor Guus Lindeman', niet op reageren. De journalisten kunnen de jongen tussen zijn leeftijdgenoten niet ontwaren, maar één van hen vermurwt de kapitein. De recruut mag alsnog een verklaring afleggen. Dat is het moment waarop de woedende hoofdaalmoezenier tussenbeide komt met zijn verwensingen aan de pers.
De soldaat Lindeman bewaart er een plakboek van, en de Denk-sport.

□

Wie de beste punten haalt blijft in Holland, de anderen gaan naar Nieuw-Guinea, zegt de sergeant op de cursus, dus dat wordt blokken voor de ziekenverplegers; maar als de uitslag op het schoolbord staat is het net andersom. Ja wiedes, zegt de sergeant, kneuzen kunnen we in Nieuw-Guinea niet gebruiken. Lullig geintje.
De wachtmeester heeft wel trek in de tropen, die laatste drie maanden voor zijn afzwaaien. Of-ie soms belazerd is, informeert de commandant als hij zich meldt, het geld groeit ons niet op de rug. Negen maanden minstens, en dan kun je maar het beste gelijk voor een jaar tekenen, krijg je nog een leuke premie toe. Net van de officiersopleiding getrapt hoort de korporaal op de trap van een makker dat je van die drie maanden bijdienen kunt afkomen door je op te geven voor Nieuw-Guinea. En waarom eigenlijk niet?
Je krijgt een stoomcursus - hoe maak ik een bed op palen, leven van het land, wat zijn de effecten van geslachtsziekte, en je gaat op de Roermondse hei in de sneeuw oefenen voor de rimboe. Politieke voorlichting? 't Is nog de tijd dat de militair niet geacht wordt zich met politiek bezig te houden, en het spreekt ook eigenlijk wel vanzelf wat je daar moet doen. Eind maart besluit de regering, na lange aarzeling, de defensie van het eiland te versterken. Mariniers vliegen derwaarts, oorlogsbodems stomen op, voor het transport van de landmacht worden passagiersboten


 

De sfeer op de legerplaats wordt gespannen. Er doen verhalen de ronde over doorgeslikte buisjes aspirine, een zelfmoordpoging op de plee, doorgesneden polsen, 't Is toch een beetje oorlog daar. Aan de andere kant, je kent alleen de Veluwe en je wilt dat oerwoud wel eens zien.
Inenting, een hele serie spuiten, je kunt je arm niet meer optillen, en inschepingverlof. Dan komt de avond van het vertrek. De vaandrig ziet nog de liederlijke zatheid voor zich, jongens die niet bij moeders weg willen en de flessen pils en jenever liever stukdrukken tegen hun lijf dan ze af te geven. De colonne van drietonners zet zich in beweging, uitgewuifd door de plaatselijke bevolking.
Langs de donkere wegen af en toe een plukje demonstranten met een spandoek, mensen die midden in de nacht voor hun overtuiging een volstrekt zinloze actie houden. Aan de kade in Rotterdam ligt de Waterman, of de Zuiderkruis. Betogers worden op een afstand gehouden. De minister van Defensie komt afscheid nemen, de meeste jongens vinden het blijkbaar een machtig avontuur, op eentje na die bleekjes in een hoek zit. De bewindsman vraagt wat er aan schort: hij is zo bang, voor al die griezelige dieren.

Militairen vermomd als ambtenaar: first class

Ze herinneren zich het uitstapje naar de grotten op Biak, waar in de oorlog de Jappen zaten, bij bosjes uitgemoord door de Papoea's.