Een veel grotere groep zag meer heil in een gezamenlijke overtocht, ze kocht een soort kustvaarder (van de honderd dertigduizend gulden, die het ding gekost heeft, zou de olie een ton hebben betaald) en richtte die in voor het vervoer van een honderdvijftig koppen. Ze doopten hun schip Klabat, naar een berg op Ambon, en weken lang zag men Indonesische gezinnen met al hun hebben en houden over de aanlegsteiger sjouwen: op een vrijdagochtend vroeg in de zomer zou de thuis reis dan eindelijk aanvaard worden, maar een paar uur voor de afvaart dreigde een van de vrouwen aan boord plotseling een....baby te krijgen. Ze werd halsoverkop naar het ziekenhuis overgebracht, kreeg daar voorspoedig haar kind en de gelukkige vader (die met een gezin van zes kinderen wist, wat zijn vrouw hebben kon) vroeg of men tot zondag wilde wachten met uitvaren: dan zou zijn vrouw met de nieuwe baby de reis wel al kunnen meemaken. Omdat men reeds zo lang gewacht had, konden die paar dagen er nog wel bij, maar die zondagochtend liet het gouvernement het schip plotseling aan de ketting leggen. Soekarno zou, zo hoorde men in Sorong, de aankomst van een dergelijk groot schip rechtstreeks uit Nieuw-Guinea in zijn territoriale wateren als een uitzonderlijk onvriendelijke daad beschouwen en Den Haag wilde geen enkel risico lopen. Dus ging de afvaart niet door, werd ten einde raad de inboedel van zoveel gezinnen maar weer aan de wal gebracht en trok men gepakt en gezakt terug in de richting van Klademak.