Men kan eigenlijk stellen, dat heel Sorong tot voor kort "van de olie" was. Het is daar toch een merkwaardige situatie: de resident van het gebied woont namelijk op een klein eilandje, Doom (ook voor degenen, die Engels verstaan, op z'n Nederlands uit te spreken), dat slechts met een heen en weertje te bereiken is. Het vliegveld van Sorong ligt op een ander eiland, dat niet minder dan één uur varen met een barkas van de stad verwijderd is. Dat vliegveldeiland draagt de naam Jefman en de daar gelegerde militairen zuchten, dat ze nu van Jef-man wel genoeg gezien hebben en dat ze die Jef-vróuw wel eens zouden willen ontmoeten (het is een manneneiland).

Alles op Sorong was dus in handen van de olie: het ziekenhuis, de brandweer, de telefooncentrale, het radiostation, onderhoud van wegen, malariabestrijdingdienst, stadsreiniging, enzovoort... De olie had eigen "kampongs" voor haar grotendeels uit Indonesië afkomstige arbeiders (Klademak I,II en III), had een eigen nederzetting voor de krani's (het lager administratief personeel), had de kampong baroe(nieuwe kampong) voor de Papoea's en Chinezen in haar dienst. En natuurlijk waren er de conglomeraties met riante woningen voor de uitgezonden krachten. Er was een groot en zeer wel voorzien eigen NNGPM-warenhuis, er was een soos, er waren tennisbanen, er was eigenlijk niets, dat niet van de olie was. In deze wonderlijke, uiterst snel gegroeide stad begint nu bijna elk gesprek met "Sebab Krimping Maatskappij" ...een soort Maleis olietaaltje voor "Omdat de maatschappij nu eenmaal aan het inkrimpen is."