Ontworteld na verhuizing: Dike ten Kate laat Papoeas niet aan lot over. Je helpt het meest met het bijeenbrengen van schoolgeld.

Artikel in de Zakengids Tiel door Karel van Koppen op 23 december 2009

OPHEMERT - Dike ten Kate (59) uit Ophemert is als zendelingsdochter geboren in Korido en opgegroeid in de omgeving van het stadje Manokwari, in destijds Nederlands Nieuw Guinea, nu Papoea. De machtswisseling begin jaren '60 had tot gevolg dat het gezin Ten Kate in Nederland kwam te wonen, maar in Papoea liggen nog steeds Dikes wortels. Via 'haar' Stichting AKAR (= Wortels) helpt zij de mensen tussen wie zij is opgegroeid.

"Het begon met een buitenboordmotor, maar onderwijs blijkt de beste manier om de Papoea's structureel te helpen", besluit Dike haar verhaal over wat de Stichting AKAR deed en doet voor mensen in Papoea. De stichting richt zich daarom vooral op onderwijs aan Papoese kinderen in het gebied van de Geelvinkbaai. "We hebben inmiddels al 16 jongelui aan een diploma van HBO of Universiteit geholpen."
Het enthousiasme en de warmte, waarmee Dike daarover vertelt, zijn even groot als haar pijn en verdriet over wat met de Papoea's gebeurt sinds zij onder Indonesisch bestuur staan. Van zogenaamd door opstandige Papoea's gepleegde moorden om later represailles te kunnen 'rechtvaardigen' tot Indonesische leerkrachten en bestuurders die het in Papoea niet meer zien zitten en zomaar opstappen. Aan bodemschatten worden elke dag honderden miljoenen verdiend, zonder dat dit de bevolking wezenlijk ten goede komt.

Naar Nederland gaan, betekende voor Dike, dat zij haar geboorteland moest inruilen voor een vreemd land. Zij voelde zich ontworteld. Papoea leek even onbereikbaar als de maan. Maar in 1993 ging zij samen met haar vader van inmiddels 77, haar man en haar zoon terug naar het eiland waar haar wortels liggen. De eilandbewoners deden een welkomstdans op het strand. "Het was een emotioneel weerzien van oude bekenden. Voorzichtig kwam de vraag of we voor het dorp misschien een buitenboordmotor konden regelen. De eilandbewoners moesten voor boodschappen, onderwijs, postkantoor en ziekenzorg per prauw naar een ander eiland. Twee dagen roeien heen, twee dagen roeien terug." De motor kwam er, maar er was meer nodig.
"Muziekinstrumenten voor het kerkkoor, een rolstoel, na de aardbeving in 1996 zaagmachines voor de wederopbouw." Dike wilde het geld niet meer in eigen beheer hebben en besloot een stichting in het leven te roepen. Zij gaf die de naam 'AKAR', vanwege de symboliek en die naam is zowel in Nederland als in Papoea goed uit te spreken. Een bijkomend voordeel bleek dat de A het begin is van het alfabet. "We staan in overzichten van goede doelen dus altijd bovenaan." Voor de projecten had AKAR contact met een dominee ter plekke. Hij maakte duidelijk dat schoolgeld voor het volgen van hoger onderwijs de meest efficiënte manier is om Papoea te helpen. Dike: "De Papoea's zijn intelligent en willen leren. Ze moeten ook opgeleide mensen hebben, willen ze het beetje autonomie dat de Indonesische regering hen toestaat, kunnen waarmaken. Het bijeenbrengen van schoolgeld spreekt mensen minder aan dan het bouwen van een school of slaan van een put, maar uiteindelijk help je de mensen er het meest mee."

Meer informatie: www.stichtingakar.org.

 

Ook voor reacties op deze herinneringen kun je terecht op het prikbord/forum.