GOUVERNEUR J. VAN BAAL OVER CREMERS EN STAVERMAN (vervolg)

met anderen kunnen delen. Je verdriet en je tegenvallers moet je bij anderen kwijt kunnen. Iemand die de ander de moeite waard vindt en bij wie je altijd welkom bent.

Mgr. Staverman had mijns inziens deze bijzondere gaven. Zo begon hij in 1955 aan zijn missionaire taak als superior regularis, als missie-overste. Hij ging zijn medebroeders op de vele missieposten verkennen. Zo kwam hij ook in het achterland van Hollandia, op de posten Arso en Waris, waar ik werkzaam was. In december 1955 vergezelde ik hem naar de missiepost Amgotro in het Jafi-gebied, drie dagen lopen door vrij zwaar terrein, ten zuiden van Waris. Op die tocht kreeg hij een ernstige infectie aan zijn been. Dank zij de Memisa had ik de beschikking over in die tijd moeilijk verkrijgbare antibiotica en kon ik hem penicilline-injecties geven. Na een extra rustdag konden we de tournee voortzetten. Mgr. Staverman was erg dankbaar dat hij met deze behandeling weer zo snel was opgeknapt.

Eind augustus stierf mijn moeder. Enkele weken later pas kreeg ik, op tournee in het Jafi-gebied, een brief van mijn zus dat moeder overleden was. Toen mgr. Staverman dit hoorde, schreef hij diezelfde dag een brief om mij te condoleren. Deze brief was voor mij in die dagen een bijzondere steun.

Er zijn gedurende mijn missietijd nog wel andere contacten geweest met mgr. Staverman, die telkens weer een steun waren bij mijn werkzaamheden. Ook in Australië, toen ik vanwege ernstige rugklachten en enkele operaties niet meer terug mocht naar Irian Jaya en de bisdommen van Irian mij gevraagd hadden hun belangen in Australië te behartigen, ook in die tijd zijn er mooie contacten geweest. Toen begin 1971 mgr. Staverman naar Sydney kwam en enkele dagen op het provincialaat verbleef, heeft hij samen met mij een aantal emigrantenfamilies bezocht uit dank en waardering voor wat zij voor onze missie gedaan hadden.”

In zijn memoires Over de grenzen heen (Over de grenzen heen, p. 117.) waarvoor Staverman het voorwoord schreef, vermeldde Gabriël zijn eerste ontmoeting met Staverman na zijn bisschopswijding, aan het einde van 1956: “Het was een jaar geweest van veel werk en ik voelde dat ik er aan toe was om een beetje rust te hebben. Ik had aan Hollandia laten weten, dat ik 29 december uit Arso zou vertrekken en hoopte op 30 december tegen 5 uur in Kota-Baru-Pantai te zijn, wat nog een uurtje lopen van Hollandia-Binnen was. Toen ik daar aankwam, stond daar aan het strand waarachtig de auto van de missie met pater Van de Pavert. Hij nodigde mij uit plaats te nemen in de auto en toen ik protesteerde, want ik zat onder de modder en vuiligheid van het moeras, zei hij: ‘Ik heb opdracht van mgr. Staverman je op te halen, dus ga je mee.’ Gelukkig lag er een groot stuk plastic in de auto, waar ik met mijn plunje op ging zitten. Bij aankomst in Hollandia- Binnen stond mgr. Staverman me op te wachten. Ik had onze bisschop nog niet als zodanig ontmoet. Het eerste wat hij zei, na de begroeting: ‘Gab, we gaan samen samen eerst een borrel drinken.’”

Reacties op dit artikel via het forum