DE GROTE TOURNEE: 11 MAART TOT 31 DECEMBER 1955 (vervolg)

Naar het zuiden, de Mimika

Op 22 augustus ging Staverman met Ruigrok op stap naar Modio; op 24 augustus kwamen ze daar aan. “Een redelijk goed huis. Er lopen twee paden heen die met bloemen en planten zijn afgezet. Het geheel maakt een uitstekende indruk en ziet er fleuriger uit dan welke andere nederzetting ook. Smits doet zijn werk goed, hij gaat gemakkelijk om met de mensen, die vaak in zijn huis binnenkomen. Hij heeft nog geen gesubsidieerde school en werkt met catechisten uit de Mimika. Een prettige medebroeder waarmee iedereen graag te doen heeft.”

De volgende dag al was hij, tot zijn spijt, samen met Smits en een groep van tien jongetjes op stap gegaan naar het zuiden. De jongetjes waren op weg naar een school om daar opgeleid te worden voor catechist of onderwijzer. Ze vonden het prachtig.

Op 1 september, na ruim een week lopen en varen, kwamen ze in Kokonao, hoofdplaats van de Mimika, aan: een zandplaat die regelmatig onder water liep met lange kampongs. Alles op palen gebouwd. De pastorie was erg gammel, maar er was nu een goede timmerman, broeder Manuel, die uitstekend kon bouwen, het ene gebouw na het andere. Het prachtige hout werd aangevoerd met de vloed en verwerkt in een eigen zagerij. Over zichzelf schreef Staverman: “Dank zij de vele bloedzuigers onderweg zaten er enkele gemene tropenzweren op mijn benen en daarom werd mij door de dokter eerst maar enkele dagen rust voorgeschreven. De eerste week heb ik het kalm aan gedaan.” Daarna heeft hij vrijwel alle kampongs bezocht. De Minderbroeders hadden in 1953 het gebied van de Mimika overgenomen van de MSC en met hen waren ook de zusters vertrokken. De Zusters van St. Joseph van Heerlen hadden hun plaats ingenomen. Er waren ook enkele lekenkrachten. Staverman berichtte aan het bestuur in Nederland dat het Centraal Bergland, de Geelvink Baai en de Mimika, tenminste voorlopig behouden moest blijven. Via Kaimana waar hij Jan van de Pavert ontmoette en zijn ideeën hoorde over de noodzakelijke vliegerij, vloog Staverman op 13 oktober weer via Biak naar Hollandia. Op 14 oktober was hij weer thuis. “Mgr. was zo vriendelijk mij op Sentani te begroeten en vond dat er nu snel over de verdeling van het missiegebied gesproken moest worden.”

Naar het Achterland

Op 19 november 1955 begon Staverman aan het laatste deel van zijn grote tournee. Dat was het gebied ten zuiden van Hollandia, het Achterland. Voor het grootste deel samen met Arie Blokdijk bezocht hij de meeste kampongs. In Waris ontmoette hij broeder Gabriël Roes, die verpleger was in dienst van het gouvernement. Opnieuw werd hij ziek, een flinke koorts. “En dan maak je je wel zorgen, als je acht dagen van Hollandia af bent.” Gabriël bewerkte hem met penicilline en sulfa. De koorts zakte. Hier vierde hij zijn eerste Kerstfeest, ruig maar mooi. Daarna trok hij met Blokdijk verder. “Het was een gezellige tournee. Blokdijk had een gezellige omgang met de bevolking en schreef ook goed.” Aan het einde van de tournee schreef Staverman: “Al met al was het Achterland niet onaantrekkelijk. Opvallend was de goede sfeer tussen de vier mannen, Blokdijk, Roes en twee augustijnen. Blokdijk was een bekwaam man en zou later wellicht een goede terreinleider zijn voor de Baliem of eventueel de Wisselmeren.” Hij sloot dit deel van zijn dagboek en memoires af met de woorden: “Het was toen 31 december 1955, een boeiend jaar was ten einde.”

Balans na een jaar

Staverman schreef: “Ik had nu al mijn medebroeders-missionarissen ontmoet op hun eigen standplaats, in hun omgeving en in hun dagelijkse arbeid. Daardoor had ik ook heel het gebied waar mijn medebroeders werkzaam waren leren kennen. Dit was een geweldig voorrecht. De meesten kwamen niet verder dan hun eigen standplaats, hun eigen streek. Alleen in uitzonderlijke gevallen kwam je ergens anders en meestal was dat geen goed teken: je moest naar de

Reacties op dit artikel via het forum