Mijn verloren thuisland Nieuw Guinea (vervolg)
Het geluk heb ik wel, dat ik op mijn oude dag 3 keren Nieuw
Guinea heb mogen bezoeken en enkele oud gedienden heb
teruggezien. Enkelen van hen hebben het zelfs tot de rang van
kapitein geschopt bij de Polisi Indonesia en dat is toch knap.
Dank zij mijn zwager en aangetrouwde neven die in Nieuw Guinea
wonen, kon ik ongestoord naar Biak, Serui, Waren, Jayapura en
Wamena reizen.
Toen ik in 1992 voor het eerst bij mijn zwager in Serui met
vakantie was, kwam Laban als Bupati van Serui bij mijn zwager
thuis een bezoek brengen. Ik kende hem als schooljongen nog toen
ik in de jaren ’60 daar woonde. Want bij mijn schoonouders was
hij ook kind aan huis.
Op de foto zit hij tussen mijn vrouw en mevrouw Gross in.
Wij
waren in dat jaar samen met de familie Gross naar Serui gegaan.
Paul diende in de jaren ’59 – ’60 samen met mij in Serui. En
zowel voor hem en voor mij, was dat een belevenis om na 30 jaren
Serui weer terug te zien. Wie wij ook terug zagen was Alwi
Rachman Een oud ingezetene van Serui.
Op de foto rechts.
Serui is vergeleken met toen echt veranderd. De mooie regenbomen
die aan de kant van de weg bij het ziekenhuis staan, zijn er
niet meer. Ook het zustershuis en de huizen ernaast zijn
afgebroken. Het huis waar IvP. (Inspecteur van Politie)
Tahaparij heeft gewoond is afgebroken. En daarvoor in de plaats
is het huis van de Bupati gekomen.
In het geheel is Serui niet mooier op geworden.
Toen wij met twee van onze drie kinderen naar Serui kwamen
bekleedde Laban Samori nog de functie van Bupati. Alleen was dat
voor hem zijn laatste jaar.
Onze
twee kinderen waren met ons meegekomen, omdat mijn dochter die
in Serui geboren was, het land wilde zien. Beide kinderen wilden
met eigen ogen zien hoe die mensen daar wonen en leven. Vanuit
Biak reisde Laban samen met ons per plane naar Serui. Hier op de
foto zit hij pal achter mij.
Zie foto.
Tien dagen lang zijn wij in Serui gebleven. Het ziekenhuis en de
kraamkamer waar mijn dochter geboren is, heeft zij bezocht. Zij
vond het wel grappig om dat allemaal te zien.
Met
hen zijn wij naar pulau (eiland) Nao gegaan en hebben daar ook
een nacht onder het zeil geslapen. Twee vakantievrienden van
ons waren ook met ons meegekomen, En ook voor hen was dat een
aparte beleving.
Voor hen was het leuk om dat een keertje mee te mogen maken. Op
die manier kregen zij ook een idee, hoe ik als politieman
tijdens mijn patrouille heb geleefd.
Hoe de bevolking sagomeel wint en de sagolarven voor hen een
soort delicatesse is, heb ik ze allemaal niet alleen verteld
maar ook laten zien. Daarvoor waren wij ingelopen.
In 2005
heb ik de 2 oudste kleinkinderen met vakantie naar Serui
meegenomen. Ze waren toen 6 en 5 jaren oud.
Zie foto:
Want ook onze kinderen en kleinkinderen moeten weten, dat één
van hun grootouders een Papua is en hun ouders door
omstandigheden in Nederland zijn beland. Hoewel mijn droomland
in rook is opgegaan, ben ik toch blij, dat ik toen naar Nieuw
Guinea ben gegaan en daar de mooiste tijd van mijn leven heb
doorgebracht. De vrijheid en beleving die ik daar heb meegemaakt
zal ik mij altijd blijven herinneren.
Einde verhaal.
Reacties op dit artikel via het forum
|