Morning Star - officële vlag van West Papua

 

Welkom
Verantwoording
Fotogalerij
Handige Links
Reageer
Gastenboek
De Judas-kus
West Papua in de pers
Prikbord
Bezoekersbijdragen



 


  naar vorige pagina naar volgende pagina

Guus Ramaekers - Mijn verloren thuisland Nieuw Guinea
pagina 2

 

Mijn verloren thuisland Nieuw Guinea (vervolg)

Het geluk heb ik wel, dat ik op mijn oude dag 3 keren Nieuw Guinea heb mogen bezoeken en enkele oud gedienden heb teruggezien. Enkelen van hen hebben het zelfs tot de rang van kapitein geschopt bij de Polisi Indonesia en dat is toch knap.
Dank zij mijn zwager en aangetrouwde neven die in Nieuw Guinea wonen, kon ik ongestoord naar Biak, Serui, Waren, Jayapura en Wamena reizen.

Toen ik in 1992 voor het eerst bij mijn zwager in Serui met vakantie was, kwam Laban als Bupati van Serui bij mijn zwager thuis een bezoek brengen. Ik kende hem als schooljongen nog toen ik in de jaren ’60 daar woonde. Want bij mijn schoonouders was hij ook kind aan huis.
Op de foto zit hij tussen mijn vrouw en mevrouw Gross in.

Laban tussen mijn vrouw en mevrouw Gross

Alwi RachmanWij waren in dat jaar samen met de familie Gross naar Serui gegaan. Paul diende in de jaren ’59 – ’60 samen met mij in Serui. En zowel voor hem en voor mij, was dat een belevenis om na 30 jaren Serui weer terug te zien. Wie wij ook terug zagen was Alwi Rachman Een oud ingezetene van Serui.

Op de foto rechts.


Serui is vergeleken met toen echt veranderd. De mooie regenbomen die aan de kant van de weg bij het ziekenhuis staan, zijn er niet meer. Ook het zustershuis en de huizen ernaast zijn afgebroken. Het huis waar IvP. (Inspecteur van Politie) Tahaparij heeft gewoond is afgebroken. En daarvoor in de plaats is het huis van de Bupati gekomen.
In het geheel is Serui niet mooier op geworden.

per plane naar SeruiToen wij met twee van onze drie kinderen naar Serui kwamen bekleedde Laban Samori nog de functie van Bupati. Alleen was dat voor hem zijn laatste jaar.

Onze twee kinderen waren met ons meegekomen, omdat mijn dochter die in Serui geboren was, het land wilde zien. Beide kinderen wilden met eigen ogen zien hoe die mensen daar wonen en leven. Vanuit Biak reisde Laban samen met ons per plane naar Serui. Hier op de foto zit hij pal achter mij.

Zie foto.


kraamkamer ziekenhuis SeruiTien dagen lang zijn wij in Serui gebleven. Het ziekenhuis en de kraamkamer waar mijn dochter geboren is, heeft zij bezocht. Zij vond het wel grappig om dat allemaal te zien.

Met hen zijn wij naar pulau (eiland) Nao gegaan en hebben daar ook een nacht onder het zeil geslapen. Twee vakantievrienden van ons waren ook met ons meegekomen, En ook voor hen was dat een aparte beleving.

 

pulau Nao slapen onder een zeil vis roosteren

 

 

Voor hen was het leuk om dat een keertje mee te mogen maken. Op die manier kregen zij ook een idee, hoe ik als politieman tijdens mijn patrouille heb geleefd.
Hoe de bevolking sagomeel wint en de sagolarven voor hen een soort delicatesse is, heb ik ze allemaal niet alleen verteld maar ook laten zien. Daarvoor waren wij ingelopen.

met de oudste 2 kleinkinderen in SeruiIn 2005 heb ik de 2 oudste kleinkinderen met vakantie naar Serui meegenomen. Ze waren toen 6 en 5 jaren oud.

Zie foto:


Want ook onze kinderen en kleinkinderen moeten weten, dat één van hun grootouders een Papua is en hun ouders door omstandigheden in Nederland zijn beland. Hoewel mijn droomland in rook is opgegaan, ben ik toch blij, dat ik toen naar Nieuw Guinea ben gegaan en daar de mooiste tijd van mijn leven heb doorgebracht. De vrijheid en beleving die ik daar heb meegemaakt zal ik mij altijd blijven herinneren.

Einde verhaal.

 

Reacties op dit artikel via het forum

naar vorige pagina naar volgende pagina

Guus Ramaekers - Mijn verloren thuisland Nieuw Guinea
pagina 2