Meer zei hij er eigenlijk niet over. Toen ik ontdekte, dat hij en zijn vrouw beiden uit Goes kwamen, was het niet moeilijk om gesprekstof te vinden en hij was zo gastvrij om zijn provinciegenoot bij hem thuis uit te nodigen voor de lunch. Die wasvoortreffelijk, heel wat beter dan het eten in "Hotel Paradise". We hebben meer over Goes gepraat en over de goeie ouwe tijd in Indië dan over Sorong. Daarover is namelijk niet veel meer te zeggen en zelfs wanneer de Oost-Borneo-Maatschappij de ertsvoorraden in de Vogelkop zou gaan winnen (wat nog lang niet zeker is!), dan zou deze nieuwe industrie voor Sorong zelf vermoedelijk toch nooit de olie kunnen vervangen. Na de lunch liet mijn gastheer me met de helikopter naar het vliegveld Jefman brengen en piloot Hasselman was wel zo vriendelijk om me nog één keer heel Sorong te laten zien, voor hij koers zette naar het eiland: de kraniheuvel, "snobhill" (waar nu de officiersfamilies woonden), kampong baroe, Klademak, de soos, het hoofdkantoor van de NNGPM ... en boven op de heuvel de vijf enorme tanks, blinkend in de zon. Het hadden er zoveel meer kunnen zijn. Ze werden nu traag volgepompt vanuit het "druppelveld" Klamono, zoals Sorong dit enige nog actieve veld mismoedig noemde. En men voegde er dan aan toe: "Daarmee betaalt de olie nog wat lopende uitgaven voor haar laatste verplichtingen aan Sorong. "Sorong, so...wrong,