had laten formeren, met het doel de buitenwereld een duidelijk teken te geven dat de Papoea's in feite heel andere toekomstwensen hadden dan uit de „volksraadpleging" was gebleken. Runkorems regering zegt dat Jouwe, wiens taak het was geweest als minister van Buitenlandse Zaken de proclamatie bekend te maken, dit kennelijk heeft verzuimd, daar hij zich als enige leider beschouwde en eerste president van de Republiek West-Papoea wilde worden. „Marcus Kaisiepo kon haar moeilijk bekendmaken, omdat hij zich reeds in 1965 tot president van West-Papoea, tevens van West-Melanesië had laten uitroepen — iets wat hij nimmer heeft kunnen waar opmaken.:' aldus minister van Defensie Juvuway.

VOORWAARDE

De grief van Nicolaas Jouwe schuilt hierin dat de Stichting „Door de Eeuwen Trouw", die zowel de Zuidmolukkers als de Papoea's steunt in hun streven naar autonomie, aan Rumkorem steun zou hebben beloofd op voorwaarde dat hij de samenwerking met Jouwe zou beëindigen. Jouwe had de Stichting eerder tegen zich ingenomen door te stellen dat men de zaak van de Zuidmolukkers, hoe sympathiek hij daar ook tegenover staat, niet moet koppelen aan de zaak van de Papoea's.

Ondanks deze nare verwikkelingen blijft Jouwe loyaal aan de voorlopige regering. Hij zei deze week: „Runkorem is mijn chef, ik ben zijn minister van Buitenlandse Zaken, al is dat een beetje een groot woord." Maar Rumkorem heeft inmiddels al een andere minister van Buitenlandse Zaken, Herman Womsiwor, die met staatssecretaris Ben Tanggahma ook vanuit Nederland opereert. Tanggahma zei me dat Jouwe „oud begint te worden" en voor de verzetsbeweging niet langer „bruikbaar" is.

gewoon door Indonesië is voortgezet. Volgens Jouwe wordt de hele kuststrook door Indonesiërs in bezit genomen en worden de Papoea's steeds verder het bos in gedreven. Een uitzondering hierop wordt, aldus Jouwe, gevormd door het achterland van Hollandia, dat onder controle staat van de regering-Runkorem en waar ongeveer 3 procent van de Papoea-bevolking (25.000 mensen) woont. Indonesiërs zouden dit gebied niet zonder gevaar voor hun leven kunnen betreden.

DRAAGSTOEL

De Indonesiërs doen in koloniaal gedrag soms niet onder voor hun blanke voorgangers. Zo schreven de inwoners van twee dorpen een brief aan de Indonesische gouverneur van West-Irian, waarin zij protesteerden tegen de handelwijze van de resident van Sorong. Bij een bezoek aan de binnenlanden had de resident, om het volk in de dorpen te intimideren, zich over een afstand van 150 km door Papoea's in een draagstoel laten vervoeren, terwijl in een andere draagstoel het hoofd van de Indonesische radio was gezeten. Tijdens de feesten ter verwelkoming van de resident moest de bevolking in plaats van zijn traditionele kledij adat-kleding (rieten rokken en lendedoeken)dragen. Drie meisjes moesten gedurende de oriëntatiereis als animeenmeisjes fungeren voor de resident en de radioman. Een gedrag dat door de bevolking als beledigend en onrechtvaardig is ervaren.

VADER LEGER

Ter handhaving van de orde heeft Indonesië ongeveer 4.000 militairen in West-Irian gelegerd. Maar de betekenis van Rumkorems verzetsbeweging blijkt misschien beter uit de inhoud van een pamflet, dat in duizendtallen boven de rimboe is afgeworpen. „Vaders, moeders, grootouders, geliefde broeders en vrienden, zo luidt goedmoedig de aanhef. „Weet dat de bosmensen (opstandelingen) voortdurend bedrog plegen en het volk intimideren en wijsmaken dat ze het bos in moeten gaan. Het leven in het bos is moeilijk en gaat gepaard met veel ziektes, van de geliefde kinderen gaan er velen dood. De beambten van de gezondheidsdienst durven geen medicijnen te verstrekken aan degenen die in het oerwoud leven.
Het pamflet besluit met een serie adviezen, zoals „Het leger is de vriend van het volk. Blijf in de dorpen als vader-leger komt, opdat de regering hulp kan bieden aan het volk dat in moeilijke omstandigheden leeft. Tegen degenen die hulp bieden aan de bosmensen, zal het leger streng optreden.

IVO POSTMA

Medische hulp

Webmaster: Chris P. van der Klauw