|
Een gesneuvelde morrelde aan de deur
Story ca 1977
Mevrouw Hoogervorst uit Rotterdam woonde 17 jaar geleden in Hollandia op Nieuw Guinea. Zij vertelt over de bloedstollende ervaring die zij er op een prille vrijdagmorgen had...
Het is meer dan 17 jaar jaar geleden, maar als ik er aan terugdenk, krijg ik nog steeds de kriebels. Hoewel ik geboren en getogen ben in het land van de „Stille Kracht", Indonesië, wilde ik in 't geheel niets van bijgeloof weten.
Aan geestverschijningen geloofde ik niet. Maar sinds ik er zelf een heb gezien, kan ik er niet meer onderuit. Toen Indonesië onafhankelijk was geworden, emigreerde ik naar Nieuw Guinea. Ik werkte daar in Hollandia, op het postkantoor. Mijn woning maakte deel uit van de „damesmess", een lange rij aan elkaar gebouwde appartementen voor alleenstaande vrouwen.
Elke morgen stond ik om vier op om de kamers te doen, voordat ik met mijn vriendin Rita de bus naar het werk nam. 's Middags om twee uur waren we dan vrij. Zo ging dat daar.
Het was een vrijdagmorgen en even over vieren deed ik de deur open om naar de badkamer te gaan. Zoals gewoonlijk ergerde ik me aan het lawaai van de scharnieren. De buren werden er altijd wakker van. Voorzichtig sloot ik de deur. En bleef toen als versteend staan. Enkele deuren verder stond een lange man aan 't slot te morrelen. Van 't huis waar mijn vriendin Jeanne woonde. De man was donker en droeg een Amerikaans legeruniform. Van het lawaai, dat ik had gemaakt scheen hij zich niets aan te trekken: hij reageerde helemaal niet. Plotseling draaide hij zich om, liep de straat uit en verdween om de hoek.
M'n hart klopte in m'n keel. Dit was geen man geweest, maar een... een... geest. Ja, hij droeg een khaki broek, maar toen hij wegliep kon ik zijn benen niet goed meer zien, ze... vervaagden als het ware. Eigenlijk zweefde hij naar de hoek.
Angstzweet
Het angstzweet brak me uit. Ik rende naar binnen, naar m'n slaapkamer. Vandaaruit kon ik die weg om de hoek van de straat overzien. Maar geen levend wezen was er te bekennen. ..
Een krachtig geklop op mijn deur deed me opschrikken. „Cil, opschieten, we missen de bus!" Het was de stem van Rita. Nog een beetje bibberend deed ik de deur open. Rita schrok.
„Kind, 't lijkt wel of je een spook hebt gezien!" zei ze.
„Heb jij soms een... donkere man gezien," bracht ik met moeite uit. „Ach, welnee, Cil, je hebt gedroomd. Laten we nu maar voortmaken."
Het had die nacht erg hard geregend en de bodem was drassig. Toch was er geen spoor van voetstappen te bekennen...
Toen ik 's middags thuis kwam, liep ik even bij Jeanne binnen. Zij was verloofd en ik dacht, dat die jongen bij haar had overnacht. In verband met het noodweer.
Dan was hij 't misschien geweest, die ik had gezien. „Nee hoor," zei Jeanne, „hij is voor de bui weggegaan. Op weg naar mijn appartement kwam ik een andere buurvrouw tegen. „Wat heb jij, je ziet zo bleek?" Ook haar vertelde ik het verhaal. De buurvrouw keek me aan en vroeg nuchter: „Liep hij, of zweefde hij? Heb je z'n benen gezien?"
Hoe kon zij dat weten?
Maar ze zei: „Dan is 't weer die gesneuvelde Amerikaan. In de Tweede Wereldoorlog was hier een Amerikaans kamp. De Jappen hebben 't platgebombardeerd, 't Is een vreselijke slachting geweest. En nu doet het verhaal de ronde, dat hier op donderdag of vrijdag vaak een donkere Amerikaan ronddoolt. Geesten komen altijd op die dagen. En vandaag is 't vrijdag.
De donkere Amerikaanse soldaat heb ik nooit meer gezien. Toch ben ik er zeker van, dat hij er op die vroege vrijdagmorgen is geweest. Zelfs hier, in de nuchtere omgeving van onze moderne flat in Rotterdam, bezorgt me dat nog steeds kippevel! •
|
