Gerhard de Bruyn kan de overheid nog vervloeken om de aankoop van de tweedehands Martin Mariners in de jaren vijftig. De Amerikanen noemden ze onheilspellend Crew Killers. En inderdaad kwamen ze achter elkaar naar beneden. Het toestel met De Bruyn aan boord stortte bij Indonesië midden tussen de haaien in zee. Nu zoekt hij contact met mensen die ook met de beruchte Martin Mariners te maken hebben gehad, om de nagedachtenis van de omgekomenen te eren.

„Ik keek recht in het gezicht van een Papoea en zag dat hij een enorm bot dwars door zijn neus had. 'Hemel,' dacht ik, 'nu heb ik de crash met het vliegtuig overleefd en word ik alsnog door die inboorlingen opgegeten.'"
Gerhard de Bruyn is op zijn 68ste nog steeds een reus van een man. Zijn machtige borstkas verraadt zijn jeugd als bokser. Een jongen van sta-vast, die nog met zijn jeugdvriendje Anton Geesink op de kermis in Utrecht de sterke man aldaar telkens weer op de grond legde. „Hadden we weer vijf piek verdiend, na een paar keer mochten we nooit meer terug komen."
In de laatste jaren van de bezetting kroop hij, een blaag nog, onder de hekken door naar het rangeerterrein waar de volle treinen met geroofde goederen en voedsel klaar stonden om naar Duitsland te gaan. De Bruyn voorop om terug te pakken wat al gestolen was. Natuurlijk ging die jongen na de bevrijding naar de Marine. Want er was een klus te klaren in Nederlands-Indië.
„Of dat politiek nu juist was of niet. Daar dachten we toen echt niet over na."
De Bruyn werd het slachtoffer van een van de grootste miskopen uit de geschiedenis van de Nederlandse defensie. Om Nieuw-Guinea (het huidige Irian Jaya) te beschermen tegen het steeds opdringeriger Indonesië kocht men in 1956 in Amerika voor een prikkie (een miljoen gulden per stuk) 17 Martin Mariner amfibievliegtuigen. Binnen vier jaar waren er zes verongelukt en één was er gesloopt om met de onderdelen andere kisten in de lucht te houden. Na het laatste ongeluk in 1959 in de baai van Patipi, waarbij vijf marinevliegers om het leven kwamen en De Bruyn als eerste boordwerktuigkundige met twee anderen maar net de ramp overleefde, werd het toestel definitief aan de grond gehouden.
De miskleun werd min of meer toegegeven, maar de piloten die zelfs hun geliefde brevet teruggaven omdat ze niet langer op de Crew Killers wilden vliegen, werden nooit in ere hersteld. De Bruyn wil nu het nog kan met alle

„Ook de eerste reserve kreeg het plotseling heel erg aan zijn maag. Smoesjes waren het. Dus was ik weer aan de beurt. Ik had goede zin om te weigeren. Maar toen vertelde iemand me dat de commandant van ons Squadron 321, luitenant-ter-zee vlieger 1ste klasse J. Adriaanse zelf had gevraagd of ik met hem wilde vliegen. Ik kende Adriaanse erg goed. Nog van de eerste acties in Indonesië. Een moordvent. We praatten vaak over onze tijd daar. Voor Adriaanse wilde ik het wel doen. Dus ik moest weer naar huis om mijn vliegkleding te halen. Mijn vrouw had het er niet op. Ze vroeg me om extra voorzichtig te zijn. Ik beloofde haar dat ik zelfs als we zouden neerstorten, terug zou komen.
„Als het moet, kruip ik naar je terug." Wat een branie had ik nog.
„De eerste dag van de verkenningstocht ging het goed. Een Mariner had acht man aan boord; een eerste en tweede vlieger, een eerste en tweede mecano, een telegrafist, een waarnemer en twee boordschutters. Onze verantwoordelijkheid was het de techniek van het vliegtuig in de gaten te houden. Als een van de motoren uitviel moesten wij de propellers in de vaanstand zetten, de olie-druk in de gaten houden en proberen te repareren wat eventueel stuk ging. Naast Adriaanse zat luitenant ter zee 2e klasse Bertram.
„Bertram ging voor zijn laatste vlucht voordat hij solo mocht vliegen. Het werd ook zijn laatste vlucht. Adriaanse had hem al enkele landingen laten uitvoeren. De tweede mecano zei voor het ongeluk nog tegen mij dat hij vond dat Bertram bij het landen wel erg lang met zijn neus naar beneden dook. Het lag bij die vliegtuigen heel gevoelig hoe je landde. Iets te diep en je dook het water in in plaats van erop. Dat kwam doordat ze oorspronkelijk alleen uitgerust waren voor waterlandingen en er later een landingsgestel aangebouwd was om ook op land te kunnen landen. Het evenwicht lag daardoor meer naar achteren. Ik dacht er even over om de kritiek van de tweede mecano aan Adriaanse door te geven. Maar ik bedacht me toen. Adriaanse had me beslist geantwoord: 'Dat is pakkie-an vlieger De Bruyn.' Met andere woorden: Waar bemoei je je mee?"
 „We draaiden over de Patipi-baai. Terwijl we overvlogen, zei Adriaanse nog: 'Tsjonge, wat zitten hier veel haaien.' We keken naar beneden. Daar zwommen wel veertig van die grote krengen van vier tot zes meter lang. Er stond een stevig deining. Achteraf vraag je je af of het verstandig was bij die golfslag te landen. Bertram zette de landing in, weer met de neus erg diep. Op het laatste moment hoorde ik Adriaanse nog gillen: 'O, mijn God!' Maar het was te laat."
„De Papoea's vertelden ons later dat we twee keer over de kop zijn geslagen. Ik werd door de kist geslingerd. Ik voelde hoe ik met mijn rug en achterhoofd tegen iets aansloeg. Ik had meteen een geweldige pijn. Of ik bewusteloos ben geweest, ik weet het niet meer, maar opeens lag ik in het water. Mijn arm en been zaten vast aan een stuk van het vliegtuig. Om niet mee naar beneden te worden getrokken,
moest ik me bevrijden. Met moeite kon ik mijn arm loskrijgen. Toen mijn been. Mijn voet zat