Papuavrouw
Van: Henk Bartels
Date: 23 maart 2010
Time: 20:25:56
|
West Papua
De Papua-vrouw
Papua-vrouwen zijn over het algemeen veel
zelfbewuster dan door westerlingen wordt verondersteld. Dat komt omdat ze
een heel belangrijk aandeel hebben in de samenleving. Bovendien zijn lang
niet alle Papua-vrouwen lelijk, zoals wel eens wordt beweerd.
|
|
Van oudsher is er en duidelijke taakverdeling tussen mannen en vrouwen. Die
is ontstaan in de tijd dat er vaak oorlog was tussen de diverse stammen. Terwijl
een deel van de mannen ging vissen of jagen, stond een ander deel van de mannen
altijd met de wapens in de hand binnen het bereik of in de buurt van de vrouwen.
Ze waren voortdurend bedacht op een overval van vijandige stamen, die het
meestal hadden voorzien op hun bezittingen en hun vrouwen. Zouden de mannen ook
hebben deel genomen aan het dagelijkse werk, dan zou de vijand weinig moeite
hebben gehad om hen te overrompelen. Vrouwen werden vaak geroofd omdat ze voor
een leefgemeenschap van veel waarde zijn, niet alleen omdat ze kinderen kunnen
baren, maar ook omdat ze al het benodigde werk doen voor hun gezin en ook voor
hun woonomgeving. Ze houden hun hutten schoon, hakken hout voor de vuren,
bewerken de groentetuinen, verzamelen eten en drinken, koken het eten en voeden
grotendeels alleen de kinderen op.
Ze verzorgen hun varkens en kippen en in
overleg met elkaar zorgen ze er voor dat het centrale dorpsplein altijd schoon
en netjes is. En als ze nog wat tijd over houden, vlechten ze bamboematjes en
maken ze rieten rokjes. De mannen mogen zich met al die zaken niet bemoeien. Zij
moeten zich houden bij het vissen en jagen en moeten er voor zorgen dat de
vrouwen van de kampong daar veilig kunnen leven. En in die leefwijze is door de
eeuwen heen vrijwel geen verandering gekomen. Het belangrijke aandeel dat de
vrouwen daardoor hebben in de samenleving, is er de oorzaak van dat hun positie
solider is dan algemeen wordt verondersteld. En het geeft hen ook een heel
belangrijk gevoel van eigenwaarde. Als ze diep in het oerwoud leven, komen ze in
hun leven meestal niet verder dan het eigen of naburige dorp en hun leefwijze
ondergaat dan vrijwel geen verandering. Maar in sommige delen van het land is in
de loop van de jaren toch wel iets veranderd. Gelokt door de verhalen van
vreemdelingen die de kampongs af en toe aandoen, hebben steeds meer mensen de
moed gevonden om naar de steden te trekken. En daar verandert hun levenswijze
heel snel. De mannen vinden meestal werk bij een onderneming of in de haven en
gaan voor het eerst in hun leven geld verdienen. Maar de vrouwen blijven meestal
doen wat ze altijd al deden, maar dan in meer geriefelijker omstandigheden.
Wonend in of nabij een stad ondergaan ze al heel snel bepaalde invloeden van het
moderne leven. Kijkend naar de goed geklede mensen, vaak afkomstig uit
Indonesië, maar ook uit andere landen, verlangen ze ook wat meer en iets anders
in hun leven. En langzaam maar zeker bereiken de meesten dat ook. De Papua-vrouwen hebben het er meestal erg naar hun zin. Ze kunnen er voedsel en
kleding kopen in de toko’s en de school voor de kinderen is dichtbij.
De meeste steden zijn omgeven door de groene muren van het dichte oerwoud. Maar
steeds vaker wordt dat groen opzij gebogen door mannen en vrouwen die hun
geboortegrond in het binnenland hebben verlaten en hun geluk gaan zoeken in de
steden. Soms slechts ‘gekleed’ in een peniskoker of een rieten rokje, betreden
ze aarzelend de voor hen heel andere wereld. En meestal wordt hun moed beloond.
Door landgenoten die de grote stap eerder waagden, worden ze vaak liefdevol
opgevangen en de eerste tijd begeleid. En dan duurt het meestal niet lang totdat
de mannen netjes zijn gekleed in een spijkerbroek en de vrouwen in een
zomerjurkje.
Maar West Papua is een enorm groot land, in hoofdzaak bedekt met een bijna
ondoordringbaar oerwoud. Het zal dus nog wel jaren duren voordat in het
binnenland de peniskoker en het rieten rokje als traditionele kledingstukken
zullen zijn verdwenen!
HAB
Reacties op dit artikel via het forum
|