Papuavrouw

Van: Henk Bartels
Date: 23 maart 2010
Time: 20:25:56

West Papua    De Papua-vrouw Papua-vrouwen zijn over het algemeen veel zelfbewuster dan door westerlingen wordt verondersteld. Dat komt omdat ze een heel belangrijk aandeel hebben in de samenleving. Bovendien zijn lang niet alle Papua-vrouwen lelijk, zoals wel eens wordt beweerd.

Van oudsher is er en duidelijke taakverdeling tussen mannen en vrouwen. Die is ontstaan in de tijd dat er vaak oorlog was tussen de diverse stammen. Terwijl een deel van de mannen ging vissen of jagen, stond een ander deel van de mannen altijd met de wapens in de hand binnen het bereik of in de buurt van de vrouwen. Ze waren voortdurend bedacht op een overval van vijandige stamen, die het meestal hadden voorzien op hun bezittingen en hun vrouwen. Zouden de mannen ook hebben deel genomen aan het dagelijkse werk, dan zou de vijand weinig moeite hebben gehad om hen te overrompelen. Vrouwen werden vaak geroofd omdat ze voor een leefgemeenschap van veel waarde zijn, niet alleen omdat ze kinderen kunnen baren, maar ook omdat ze al het benodigde werk doen voor hun gezin en ook voor hun woonomgeving. Ze houden hun hutten schoon, hakken hout voor de vuren, bewerken de groentetuinen, verzamelen eten en drinken, koken het eten en voeden grotendeels alleen de kinderen op. Ze verzorgen hun varkens en kippen en in overleg met elkaar zorgen ze er voor dat het centrale dorpsplein altijd schoon en netjes is. En als ze nog wat tijd over houden, vlechten ze bamboematjes en maken ze rieten rokjes. De mannen mogen zich met al die zaken niet bemoeien. Zij moeten zich houden bij het vissen en jagen en moeten er voor zorgen dat de vrouwen van de kampong daar veilig kunnen leven. En in die leefwijze is door de eeuwen heen vrijwel geen verandering gekomen. Het belangrijke aandeel dat de vrouwen daardoor hebben in de samenleving, is er de oorzaak van dat hun positie solider is dan algemeen wordt verondersteld. En het geeft hen ook een heel belangrijk gevoel van eigenwaarde. Als ze diep in het oerwoud leven, komen ze in hun leven meestal niet verder dan het eigen of naburige dorp en hun leefwijze ondergaat dan vrijwel geen verandering. Maar in sommige delen van het land is in de loop van de jaren toch wel iets veranderd. Gelokt door de verhalen van vreemdelingen die de kampongs af en toe aandoen, hebben steeds meer mensen de moed gevonden om naar de steden te trekken. En daar verandert hun levenswijze heel snel. De mannen vinden meestal werk bij een onderneming of in de haven en gaan voor het eerst in hun leven geld verdienen. Maar de vrouwen blijven meestal doen wat ze altijd al deden, maar dan in meer geriefelijker omstandigheden. Wonend in of nabij een stad ondergaan ze al heel snel bepaalde invloeden van het moderne leven. Kijkend naar de goed geklede mensen, vaak afkomstig uit Indonesië, maar ook uit andere landen, verlangen ze ook wat meer en iets anders in hun leven. En langzaam maar zeker bereiken de meesten dat ook. De Papua-vrouwen hebben het er meestal erg naar hun zin. Ze kunnen er voedsel en kleding kopen in de toko’s en de school voor de kinderen is dichtbij.
De meeste steden zijn omgeven door de groene muren van het dichte oerwoud. Maar steeds vaker wordt dat groen opzij gebogen door mannen en vrouwen die hun geboortegrond in het binnenland hebben verlaten en hun geluk gaan zoeken in de steden. Soms slechts ‘gekleed’ in een peniskoker of een rieten rokje, betreden ze aarzelend de voor hen heel andere wereld. En meestal wordt hun moed beloond. Door landgenoten die de grote stap eerder waagden, worden ze vaak liefdevol opgevangen en de eerste tijd begeleid. En dan duurt het meestal niet lang totdat de mannen netjes zijn gekleed in een spijkerbroek en de vrouwen in een zomerjurkje.
Maar West Papua is een enorm groot land, in hoofdzaak bedekt met een bijna ondoordringbaar oerwoud. Het zal dus nog wel jaren duren voordat in het binnenland de peniskoker en het rieten rokje als traditionele kledingstukken zullen zijn verdwenen!
HAB

Reacties op dit artikel via het forum