West-Papua - De strijd duurt voort !

Van: Henk Bartels
Date: 28 juni 2011
Time: 23:25:56

Bijna een halve eeuw lang strijden de Papua’s voor onafhankelijkheid. Vanaf het moment dat Nederland noodgedwongen afstand moest doen van het voormalige Nederlands Nieuw-Guinea en het moest overdragen aan Indonesië, hebben zij zich verzet tegen de Indonesische bezetting. Aanvankelijk deden ze dat gewapenderhand, maar met hun sobere bewapening van overwegend alleen maar

speren en pijlen en bogen, was het een onbegonnen strijd tegen het goed bewapende en drastisch optredende Indonesische leger. Verzetstrijders werden zonder pardon geliquideerd of gevangen genomen en dorpen waarin verzetstrijders werden vermoed werden gebombardeerd of plat gebrand. Enkele belangrijke leiders van het verzet vluchtten naar het buitenland. En uiteindelijk moesten de Papua’s  het gewapende verzet opgeven. Groepen verzetstrijders trokken zich terug in het uitgestrekte oerwoud of staken de grens over naar het aangrenzende zelfstandige Papua Nieuw-Guinea. Maar de verzetsstrijd ging door. Er bleef alleen geen andere mogelijkheid over dan te kiezen voor vreedzaam verzet. 

Sommigen vragen zich af waarom de Papua’s  zich blijven verzetten tegen de Indonesische overheersing. Er worden immers wegen aangelegd en in de steden worden hotels en winkels gebouwd. En enkelen zijn van mening dat de Papua’s  het nog niet zo slecht hebben onder Indonesië. Maar daarbij worden veel dingen vergeten. Al in 1967 verleende de Indonesische regering een concessie aan de Amerikaanse mijngigant Freeport McMoran. Er werd een concessie overeengekomen van bijna drie miljoen hectaren. En de mijngigant ging drastisch tewerk. In het middenwesten van het land werden grote groepen Papua’s met behulp van het Indonesische leger gedwongen om te verhuizen, om plaats te maken voor de exploitatie van de Freeport’s Grasbergmijn. En in de loop van enkele jaren verdwenen tienduizenden hectaren regenwoud. De rivieren Ajkwa en Kopi, waarvan veel inwoners afhanelijk waren voor hun levensbehoefte, raakten ernstig vervuild door de duizenden tonnen residuen die daarin dagelijks werden gedumpt. Het gevolg was dat nog meer Papua’s hun leefgebied moesten verlaten en elders opnieuw moesten beginnen.



De Indonesische regering verleende bovendien veel houtkapconcessies. Maar er is ook sprake van illegale houtkap. Vaak wordt gekapt tot dicht bij de rivieren, die daardoor verstopt en vervuild raken. En die rivieren zijn voor hele bevolkingsgroepen de enige drinkwaterbron! In het binnenland, vooral bij de grens met Papua Nieuw-Guinea, wordt veel bos illegaal gekapt. Volgens de plaatselijke bewoners, die vrijwel van de jacht moeten leven, wordt hun bestaan daardoor ernstig bedreigt. De dieren worden ver weg gedreven door het enorme lawaai van de houtkapmachines. En het gevolg is dat de jagers steeds verder het oerwoud in moeten om nog met succes te kunnen jagen. Dat betekent een vermindering van hun jachtbuit en daarmee een vermindering van hun inkomsten.



De Papua’s maken zich grote zorgen over deze gang van zaken. Ze zien dat hun land al jarenlang systematisch wordt beroofd van de natuurlijke bodemschatten. En de opbrengsten komen nauwelijks ten goede aan hun land en volk.  Die verdwijnen grotendeels in de schatkist van de Indonesische regering en op de bankrekeningen van de buitenlandse exploitanten.

Nadat de Papua’s de gewapende verzetsstrijd hadden opgegeven, voerde het Indonesische leger nog maar sporadisch acties uit in het oerwoud. De laatste jaren wagen zij zich vrijwel niet meer in het overwegend ondoordringbare oerwoud.  Dat heeft de bewoners van het uitgestrekte regenwoud enige rust gegeven. In de afgelegen en vaak goed verscholen dorpen lijkt het dagelijkse leven, zoals het altijd is geweest, te zijn hervat. Alleen als er moet worden gedemonstreerd voor zelfbeschikking of onafhankelijkheid komen de bewoners massaal tevoorschijn. Dan trekken ze naar de steden om daar met hun landgenoten te demonstreren.

En er wordt niet alleen gedemonstreerd omdat het Papualand door Indonesië in hoog tempo wordt beroofd van de bodemschatten. Er wordt ook geprotesteerd tegen de enorme toestroom van Indonesische immigranten. Naar schatting zijn er inmiddels bijna evenveel immigranten in West Papua als de oorspronkelijke inwoners, de Papua’ s. En daar ondervinden de Papua’s de nadelen van. Door de overwegend Indonesische instanties en bedrijven wordt de voorkeur gegeven aan Indonesische medewerkers. Daardoor zijn veel Papua’s zonder werk en dus zonder inkomsten. Dat wreekt zich dan weer op hun kinderen, die niet de kans krijgen om verder te studeren dan het basisonderwijs. En dat is rampzalig, want juist het Papua-volk heeft beter ontwikkelde en hoger opgeleide mensen nodig om het volk naar een hoger niveau te leiden. Maar gelukkig zijn er in Nederland enkele organisaties die zich bezig houden met de verdere ontwikkeling van de Papuajeugd.

De onafhankelijkheidsbewegingen in West Papua houden regelmatig demonstraties in de diverse steden. Daar hebben ze geen toestemming voor en die worden dan ook door het Indonesische leger hardhandig de kop ingedrukt. Elke demonstratie en het tonen van Papua-symbolen ten gunste van onafhankelijkheid is streng verboden en wordt uitzonderlijk zwaar bestraft. Het in het openbaar tonen en hijsen van de ‘Morgenster’, de nationale Papuavlag, leidt onherroepelijk tot arrestatie en gevangenisstraf. Er zijn gevallen bekend waarin daarvoor vijf tot tien jaar gevangenisstraf is opgelegd. Zelfs het dragen van een piepklein Papuavlaggetje op een jas of bloes, of het in het openbaar zingen van het Papuavolkslied, heeft arrstatie tot gevolg en vrijwel altijd een gevangenisstraf. Op die manier zijn inmiddels honderden vreedzaam demonstrerende Papua’s achter de tralies verdwenen. En door leger en politie wordt daarbij meestal extreem geweld gebruikt.



De Papua’ s  weten zich gesteund door veel sympathisanten. Dat zijn niet alleen hun gevluchte leiders in het buitenland, maar ook de Nederlandse Nieuw-Guinea veteranen, webmasters en schrijvers. Zij beijveren zich voortdurend om de ellendige positie van de Papua’s  aan de wereld te tonen. En daarbij is vooral de hoop gevestigd op de internationale gemeenschap, die heeft goed te maken wat zij bijna een halve eeuw geleden heeft bewerkstelligd, het ‘schenken’ van het voormalige Nederlands Nieuw-Guinea, het huidige West Papua, aan Indonesië!

Voor reacties op deze herinneringen kun je terecht op het prikbord/forum.